O pierwszych władcach naszego kraju wiemy znacznie mniej niż o życiu cesarzy rzymskich. Ale nawet to, co udało się ustalić, wystarczy, aby stwierdzić, że średniowiecze nie należało do specjalnie pruderyjnych epok… DOBRAWA I NAŁOŻNICE Z pierwszym historycznym księciem Polan mamy same problemy. Nie wiemy, kiedy właściwie się urodził, kim była jego matka, a nawet jak naprawdę się nazywał. Naukowcy bowiem od lat spierają się na ten temat, a całą dyskusję można podsumować stwierdzeniem, że Mieszko I na pewno nie nazywał się Mieszko (Mieczysław, Dagobert, Kazimierz?). Pozostańmy jednak przy imieniu, jakie przypisuje mu tradycyja. Pierwsze pewne informacje na temat księcia pochodzą z 963 roku, kiedy to poniósł klęskę z rąk słowiańskich Wieletów. Nie wiemy, co było bezpośrednią przyczyną tej wojny (rywalizacja o wpływy nad dolną Odrą?), wiadomo jednak, że poległ wówczas nieznany z imienia brat księcia. Mieszko szybko się uczył, wyciągnął z porażki właściwe wnioski i postanowił znaleźć odpowiednich sprzymierzeńców. Jego wybór padł na Czechów, a sojusz przypieczętowano małżeństwem z praską księżniczką Dobrawą. Był tylko jeden problem, książę Polan był poganinem, natomiast czeska dynastia od kilkudziesięciu lat wyznawała chrześcijaństwo. Czego jednak nie robi się dla polityki? Dobrawa więc w 965 roku udała się na północ, gdzie poślubiła władcę Polan, chociaż Mieszko nie przyjął jeszcze chrztu. Z tego wynika, że co najmniej przez następny rok małżonkowie wyznawali odmienne religie. Niestety, nasza wiedza o obojgu jest mocno niepełna, nie znamy nawet dat ich urodzenia. Wiadomo jednak, że jak na ówczesne standardy nie uchodzili za najmłodszych. Mieszko miał bowiem około 35 lat, natomiast Dobrawa była o kilka lat od niego młodsza. „[…] była w miarę bezecna – twierdził czeski kronikarz Kosmas – jako kobieta w podeszłym wieku, kiedy poślubiła księcia polskiego, zdjęła ze swojej głowy zawój i nałożyła panieński wianek, co było wielkim kobiecym szaleństwem”*. W epoce, kiedy za mąż wydawano 12-letnie dziewczynki, za panią w „podeszłym wieku” mogła uchodzić niezamężna kobieta mająca 25 lat. Inna sprawa, że księżniczki, dla których w odpowiednim czasie nie znaleziono mężów, kierowano do klasztorów (trafiła tam Mlada, rodzona siostra Dobrawy). Niewykluczone zatem, że Mieszko wcale nie był pierwszym mężem Dobrawy, a czeska księżniczka była wdową lub rozwódką. Tego jednak zapewne nigdy się nie dowiemy. Niewiele informacji zachowało się również na temat życia prywatnego Mieszka przed jego małżeństwem z Dobrawą. Wiadomo jednak, że Słowianie mieli dość swobodne poglądy na sprawy damsko-męskie, a Gall Anonim twierdził, że Mieszko miał aż siedem pogańskich żon. I to jednocześnie. Liczba ta wydaje się jednak zbyt symboliczna (inna żona każdego dnia tygodnia), zresztą zapewne słowiańskim obyczajem Mieszko nie miał legalnych żon, tylko utrzymywał oficjalne nałożnice. Nic natomiast nie wiemy na temat jego potomstwa z tego okresu. Ślub poganina i chrześcijanki odbył się zapewne w ulubionym grodzie wczesnych Piastów na Ostrowie Lednickim. Nie mógł mieć charakteru kościelnego, zatem uroczystość przebiegła według obyczaju słowiańskiego. W ten sposób zawierano zresztą w naszym kraju małżeństwa jeszcze przez całe stulecia, a ostatecznie zakazano ich dopiero w 1197 roku, czyli prawie dwa i pół wieku później. Kilka lub kilkanaście miesięcy po ślubie Mieszko i jego otoczenie przyjęli jednak chrzest i w ten sposób Polska wkroczyła do chrześcijańskiej Europy. Dobrawa urodziła mężowi dwoje dzieci (Bolesława i Świętosławę) i tak naprawdę to nic więcej nie wiemy na jej temat. Zmarła w 977 roku, a jej małżonek niebawem ponownie stanął na ślubnym kobiercu. Związek znów miał charakter polityczny, a jego wybranką była kobieta o znacznie większych ambicjach niż Dobrawa. MNISZKA ODA Nową księżną Polan została Oda, córka Dytryka, margrabiego Marchii Północnej. Państwo Mieszka stało się bowiem już na tyle potężne, że musieli się z nim liczyć politycy niemieccy z cesarzem na czele. Margraf był tak zdeterminowany, aby doprowadzić do sojuszu, że zabrał nawet córkę z klasztoru, w którym była mniszką! Oburzonym duchownym tłumaczył, że było to działanie niezbędne „ze względu na dobro ojczyzny i konieczność zapewnienia jej pokoju”. Wydaje się, że Oda musiała mocno zawrócić w głowie starzejącemu się małżonkowi. Urodziła mu trzech synów, a u schyłku życia książę Polan zapewne postanowił wydziedziczyć pierworodnego Bolesława. Tak przynajmniej można uważać po lekturze dokumentu Dagome iudex, na mocy którego Mieszko wraz z żoną i jej dwoma synami (trzeci zapewne zmarł w dzieciństwie) oddali swoje państwo pod opiekę papiestwu. W dokumencie pominięta została bowiem osoba najstarszego syna księcia, można zatem przypuszczać, że już otrzymał własną dzielnicę (Małopolskę z Krakowem?), ewentualnie, że został odsunięty od dziedziczenia. Mieszko i Oda zapomnieli jednak, że wola zmarłych nie ma znaczenia w polityce. ŻONY BOLESŁAWA CHROBREGO Po śmierci Mieszka I jego najstarszy potomek błyskawicznie zrobił porządek w kraju. Usunął macochę wraz z przyrodnimi braćmi, sam jednak bynajmniej nie wiódł przykładnego życia rodzinnego. Miał bowiem zwyczaj regularnie zmieniać żony, nie przejmując się specjalnie skutkami takiego postępowania ani nakazami kościelnymi. Jego pierwszą żoną była nieznana z imienia Niemka, córka Rygdaga, margrabiego Miśni. Związek ten nie przyniósł potomstwa, a Chrobry po roku odesłał żonę ojcu. Zaraz też poślubił księżniczkę węgierską (również nie znamy jej imienia), tym razem jednak doczekał się syna. Nie uchroniło to Węgierki przed oddaleniem, chłopiec natomiast pozostał w kraju. Nosił dziwne, niespotykane w dynastii piastowskiej imię Bezpryma i miał fatalnie zapisać się w dziejach dynastii. Po dwóch nieudanych związkach Chrobry odczuwał już chyba potrzebę stabilizacji, albowiem z następną żoną spędził niemal 30 lat. Była nią Emnilda, córka bliżej nieokreślonego księcia słowiańskiego Dobromira. Teść na pewno był chrześcijaninem i właściwie tylko to o nim wiadomo. Możliwe, że był władcą jednego z plemion łużyckich, a może księciem morawskim. Z Emnildą Chrobry doczekał się pięciorga potomków, a ich starszy syn Mieszko został uznany za następcę tronu. Pierworodnego Bezpryma wydziedziczono i jako mnich trafił do eremu w Pereum koło Rawenny. GWAŁT W KIJOWIE Kiedy Emnilda zmarła w 1017 roku, Chrobry zaczął się rozglądać za nową żoną. Tym razem jego wybór padł na księżniczkę kijowską Przedsławę, a małżeństwo miało zapewnić Bolesławowi spokój na wschodnich granicach. Brat Przedsławy, książę Jarosław, odmówił jednak Chrobremu ręki siostry, co było wyjątkowym afrontem. Nie znamy zresztą powodów despektu, być może decydujące znaczenie miał fakt, że Bolesław wydał wcześniej jedną z córek za Świętopełka, rywala Jarosława do władzy w Kijowie. A co więcej, zdarzyło się nawet, że interweniował zbrojnie na rzecz zięcia. Chrobry w milczeniu zniósł zniewagę, ale o niej nie zapomniał. Niebawem miał się zemścić. Po zwycięskim zakończeniu wojny z Niemcami podjął wyprawę zbrojną na wschód. Nad Bugiem pokonał armię Rusinów, a przy okazji otrzymaliśmy kilka szczegółów na temat wyglądu Bolesława. Przed bitwą bowiem jeden z wodzów Jarosława odgrażał się Chrobremu, wołając, że osobiście rozpruje włócznią jego tłusty brzuch! Wygląda zatem na to, że ponad 50-letni Chrobry miał solidną nadwagę, co zresztą potwierdza też inny przekaz. Jeden z rusińskich kronikarzy zanotował, że polski władca był tak gruby, że ledwo mógł dosiąść konia, ale odznaczał się wyjątkową inteligencją. Nadwaga nie przeszkodziła Bolesławowi w zdobyciu Kijowa, Jarosław zbiegł, natomiast Przedsława wpadła w ręce Polaków. Bolesław niezwłocznie uczynił ją swoją nałożnicą, a wycofując się po kilku miesiącach z Kijowa zabrał ją ze sobą do Polski. Nie przeszkadzał mu nawet fakt, że w tym czasie był już po raz czwarty żonaty (po zakończeniu wojny z Niemcami poślubił córkę jednego z tamtejszych możnowładców). Wydaje się, że przez pewien czas Chrobry miał legalną żonę i oficjalną nałożnicę, a obie panie żyły obok siebie na polskim dworze. Przy sprawie Przedsławy warto chwilę się zatrzymać. Gwałcenie księżniczek krwi nie należało bowiem w średniowieczu do powszechnych obyczajów. Wprawdzie bez skrupułów wykorzystywano seksualnie niżej urodzone kobiety, ale wobec pań z dynastii panujących zachowywano się z rycerską galanterią. Tymczasem Chrobry nie tylko zgwałcił kijowską księżniczkę, ale nawet uczynił z niej swoją oficjalną nałożnicę. Co gorsza, Gall Anonim (mnich benedyktyński!!!) opisywał to z dumą, widząc w postępku Bolesława powód do chwały. Kompletnie nie zwracał przy tym uwagi na fakt, że Ruś Kijowska była krajem chrześcijańskim, a Chrobry miał legalną żonę. Średniowiecze było jednak zadziwiającą epoką… Dla Chrobrego (i dla Galla Anonima) Ruś nie należała jednak do Europy. To był dziki wschodni kraj, w którym nie obowiązywały normy cywilizowanego świata, a miejscowa odmiana chrześcijaństwa była dla ludzi kultury łacińskiej niemal równie obca, jak pogańskie wierzenia. Zresztą obyczaje dynastyczne książąt ruskich wydawały się potwierdzać różnicę – w Kijowie normą bowiem było mordowanie członków panującej dynastii. Nawet Włodzimierz Wielki (ojciec Jarosława i święty Kościoła prawosławnego!) miał na sumieniu rodzonego brata. Gall Anonim, opisując zdobycie Kijowa, zadbał o przedstawienie księcia Jarosława w jak najgorszym świetle. Zanotował, że gdy wojska polskie zbliżały się do miasta, to władca Rusi „z prostactwem właściwym temu ludowi właśnie wówczas łowił z czółna ryby na wędkę”. A gdy doniesiono mu o Polakach u bram Kijowa, to „włożył do ust palec duży i wskazujący” i natychmiast rzucił się do ucieczki. W takim kraju można było zatem do woli rabować i gwałcić. Inne jednak zdanie na temat postępowania Chrobrego miała polska hierarchia kościelna. Na księcia spadła klątwa i chociaż niektórzy badacze sugerują, że miało to związek z buntami zwolenników dawnych wierzeń, bardziej prawdopodobne wydaje się, że przyczyną anatemy było skandaliczne zachowanie Bolesława wobec Przedsławy. (…) Jak powszechnie wiadomo, afery, sensacje i skandale zawsze towarzyszyły ludzkości. Nasza rodzima historia też nie jest od nich wolna, wspominali o nich bowiem już nasi najdawniejsi kronikarze. Miały one bardzo różny charakter: obyczajowy, towarzyski czy polityczny, a często łączyły w sobie wszystkie te aspekty. Jednak opisanych dokładnie jest zaledwie niewiele z nich, zapewne dlatego, że „porządni” historycy starają się pisać o wielkich wydarzeniach i procesach dziejowych, i czasami pomijają informacje o codziennym życiu. Natomiast każdy z naszych wybitnych polityków czy twórców kultury był przede wszystkim człowiekiem i jako taki popełniał błędy i miał różne słabości. Znajdowało to oczywiście odbicie w jego działalności publicznej. Książka Klątwy, sekrety i skandale. Historia Polski przez dziurkę od klucza jest subiektywnym wyborem różnego rodzaju afer, które miały miejsce w naszych dziejach. Znajdą się w niej skandaliczne zachowania naszych władców i polityków, w tym takie, które miały wpływ na polityczne wydarzenia w kraju. Kiedy bowiem życie prywatne władcy staje się jedną z przyczyn upadku państwa, trudno nie uznać tego za wielką aferę. Na przykład można też się zastanawiać, czy gdyby Kazimierz Wielki nie odczuwał awersji seksualnej do swojej drugiej żony, to czy doszłoby do unii Polski z Litwą? Nie wiadomo też, jak przebiegałaby historia Pomorza Zachodniego, gdyby miejscowa szlachcianka Sydonia von Borck nie przeklęła panującej tam dynastii Gryfitów (silnie rozrodzona familia wymarła w ciągu 50 lat). Choć trudno w to uwierzyć, nie zmienia to jednak faktu, że szczątki ściętej przez kata Sydonii spłonęły na stosie, a Gryfici zniknęli z historii. Gdyby król Jan Kazimierz nie uwiódł żony podkanclerzowi Hieronimowi Radziejowskiemu, to czy doszłoby do tragicznego potopu szwedzkiego? I czy pani Walewska faktycznie miała wpływ na decyzję Napoleona o powołaniu Księstwa Warszawskiego? Jednak sprawy opisywane w tej książce, to nie tylko kwestie obyczajowe. To także wydarzenia o charakterze gospodarczym, jak np. sprawa Francpolu, czy też słynna afera mięsna z epoki PRL-u. Takie bowiem jest życie, a słowo „afery” ma bardzo wiele znaczeń… Klątwy, sekrety i skandale. Historia Polski przez dziurkę od klucza, czyli: Amory, żony i kochanki Kazimierza Wielkiego. Dynastia Gryfitów wymiera po klątwie Sydonii von Borck. Miłosne porażki Władysława Jagiełły. Czy potop szwedzki był skutkiem uwiedzenia żony podkanclerza Hieronima Radziejowskiego? Ognisty romans Napoleona i pani Walewskiej – wpływ alkowy na wielką politykę. Czy generał Zagórski zaginął, bo wiedział za dużo o przeszłości Marszałka Piłsudskiego? Tajemnicza śmierć Eugenii Lewickiej, domniemanej kochanki Józefa Piłsudskiego. Miłosne perypetie generałów Orlicz-Dreszera i Tadeusza Kasprzyckiego. Igo Sym - filmowy amant w życiowej roli agenta gestapo. Czy Sztuka kochania Michaliny Wisłockiej zmieniła pościelowe życie Polaków? Seks, szybkie kobiety i szybkie samochody czerwonego księcia PRL-u.

Hasło do krzyżówki „hiszpański potomek króla” w leksykonie szaradzisty. W naszym internetowym leksykonie krzyżówkowym dla wyrażenia hiszpański potomek króla znajduje się tylko 1 opis do krzyżówek. Definicje te zostały podzielone na 1 grupę znaczeniową.

Burbonowie, francuski Bourbon, hiszpañski Borbón, włoski Borbone, ród francuski, którego nazwa wywodzi się od jego siedziby Bourbon l’Archambault w środkowej Francji; odgałęzienie dynastii Kapetyngów. Pierwszym znanym przedstawicielem Burbonów był Aimard, wzmiankowany 915. Jego syn, Aimo, był już 945 w posiadaniu Bourbon l’Archambault. Wielką karierę rodu Burbonów zapoczątkowało dopiero 1272 małżeństwo Beatrix de Bourgogne-Bourbon z szóstym synem Ludwika IX, Robertem. Ich syn, Ludwik I (1310-1342) uzyskał 1327 podniesienie Bourbonnais do rangi księstwa. Jeden z kolejnych władców księstwa, Piotr II de Beaujeu (zm. 1503), wraz z żoną Anną sprawowali regencję w okresie małoletniości króla Francji Karola VIII. Nie posiadając męskiego potomka, Piotr II i Anna dla ratowania swych posiadłości przed wcieleniem do Korony, wydali córkę Zuzannę za in. przedstawiciela Burbonów, Karola III de Montpensier. Jego spisek z Habsburgami i Anglią, wymierzony przeciwko Franciszkowi I, oraz śmierć 1527 zamknęły dzieje starszej linii Burbonów, których dobra przeszły wówczas na własność Korony francuskiej. Znaczenie uzyskała w tym czasie linia Marche-Vendôme (hrabstwo La Marche stanowiło własność młodszej linii Burbonów od 1327). Antoni de Burbon poprzez małżeństwo z Joanną d’Albert stał się 1555 królem Nawarry. Syn z tego małżeństwa został 1589, jako Henryk IV Wielki, królem Francji, zapoczątkowując rządy dynastii Burbonów w tym kraju. Sprawowali je kolejno: Henryk IV (1589-1610), Ludwik XIII (1610-43), Ludwik XIV (1643-1715), Ludwik XV (1715-74) oraz Ludwik XVI (1774-1792), który 23 I 1793 został ścięty. Jego syn, Ludwik XVII (nigdy nie koronowany), zmarł w więzieniu ok. 1795. Klęska Napoleona I umożliwiła powrót Burbonom do władzy, którą sprawowali bracia Ludwika XVI, Ludwik XVIII (1814-24) i Karol X (1824-30). Po rewolucji lipcowej 1830 tron objął przedstawiciel orleańskiej linii Burbonów (nazwanej tak od młodszego syna Ludwika XIII, Filipa, będącego od 1660 księciem Orleanu), Ludwik Filip I (1830-48), który abdykował 24 II 1848 na skutek rewolucji lutowej 1848, formalnie na rzecz swego wnuka, hrabiego Paryża, ale Izba Deputowanych nie uznała tej decyzji. Ostatni przedstawiciel linii główny, potomek Karola X, Henryk hrabia Chambord zmarł 1883, natomiast linii orleańskiej, Ludwik Filip Albert, hrabia Paryża - 1894. Małżeństwo Ludwika XIV z infantką hiszpańską Marią Teresą 1660, otworzyło Burbonom możliwość panowania w Hiszpanii i krajach włoskich. Po śmierci Karola II Habsburga 1700 władzę w Hiszpanii objął, jako Filip V (1700-46), wnuk Ludwika XIV, Filip książę d’Anjou. Traktat z Utrechtu, kończący tzw. hiszpańską wojnę sukcesyjną 1700-1713, zakazywał łączenia koron Hiszpanii i Francji. Burbonowie utrzymali się na tronie Hiszpanii do dziś, choć kilkakrotnie tracili władzę, 1808-1814 w okresie wojen napoleońskich, następnie 1868-1874, kiedy Izabella II została obalona w wyniku przewrotu wojskowego. 1931 Alfons XIII opuścił Hiszpanię, formalnie jednak nie abdykował i nie zlikwidowano monarchii. Po śmierci generała F. Franco Bahamonde 1975 na tron wstąpił Jan Karol I rządzący do dziś. Syn Filipa V, późniejszy król Hiszpanii Karol III (1759-88), dzięki swej matce, będącej spadkobierczynią praw dynastii Farnese, objął 1731 rządy w Księstwie Parmy, zapoczątkowując rządy Burbonów w krajach włoskich 1734 objął także władzę w Królestwie Neapolu i Sycylii, gdzie Burbonowie rządzili do 1808, a następnie 1816-60 (Królestwo Obojga Sycylii). W Parmie władali 1731-1736, 1748-1800 i 1847-1859. Ich władza rozciągała się również na Etrurię 1801-07 i Księstwo Lukki 1815-1847. Burbonowie włoscy utracili władzę w związku ze zjednoczeniem się Włoch. Córka ostatniego księcia Parmy, Zyta, była 1916-1918 cesarzową austriacką. Od 1964 w rękach linii parmeńskiej pozostaje tron Wielkiego Księstwa Luksemburga. Powiązane hasła ^{Trzebinia. Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Trzebinia (ujednoznacznienie). Trzebinia (1969–1977 Trzebinia-Siersza) – miasto w województwie małopolskim, w powiecie chrzanowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Trzebinia . Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto liczyło 19 663 mieszkańców [1] .} Tomasz Witebski, Polonista, Profesor (Jacek Kawalec) – postać pierwszoplanowa serialu Ranczo i drugoplanowa w filmie Ranczo Wilkowyje, polonista w wilkowyjskiej szkole, redaktor lokalnych gazet, szef Internetowej Telewizji Wilkowyje, pisarz. Witebski do połowy 3 sezonu jest człowiekiem tchórzliwym i mało ambitnym, skupiającym się przede wszystkim na własnych korzyściach. Boi się zarówno wójta, jak i księdza, a po objęciu funkcji redaktora w Radiu Wilkowyje daje się omamić Czerepachowi wizją zostania dyrektorem szkoły, a potem wójtem. Jego charakter ulega całkowitej zmianie po kuracji u zielarki – staje się pewny siebie i niezależny, a także odkrywa w sobie talent literacki. Tomasz zakochuje się ze wzajemnością we Francesce – włoskiej policjantce, z którą wkrótce zaręcza się i pobiera. Pomiędzy serią VII a VIII para doczekuje się potomka. Przed akcją serialu[] Nie jest dokładnie określone, czy Witebski jest rodzimym mieszkańcem Wilkowyj – o tym, że może on pochodzić z Radzynia Podlaskiego świadczy fakt, że jego matka mieszka właśnie w tamtej miejscowości[6]. Witebski musiał jednak od długiego czasu żyć w Wilkowyjach, ponieważ uczył on w szkole młodszego brata Staśka[7] oraz pamiętał czasy świetności malarskiej Kusego. Tomasz studiował polonistykę na jednym z uniwersytetów, wiadomo też, że jako student dorabiał sobie remontowaniem[8]. Po ukończeniu nauki podjął pracę w szkole, nie ma jednak pewności, czy od razu przyjechał on do wilkowyjskiej placówki. Z wypowiedzi proboszcza Kozioła[9] wynika, że miał przelotne związki lub romanse z miejscowymi kobietami. Seria 1[] Witebski jest polonistą w szkole i jednym z najinteligentniejszych mieszkańców Wilkowyj. Sądząc że ma szanse u Lucy coraz częściej się z nią spotyka, ku niezadowoleniu zazdrosnego Kusego. Mężczyzna wyjawia Amerykance, że zawsze marzył o prowadzeniu gazety. W końcu jego marzenia spełniają się i zakłada za pozwoleniem wójta Wieść Gminną. Na początku Kozioł obiecuje niezależność gazety, lecz kiedy polonista w pierwszym numerze pisma zamieścił wyniki sondy ulicznej stawiającej Kozioła w złym świetle, ten nie pozwala na kolejne wydania bez wcześniejszej swojej kontroli. Zdenerwowany Witebski proponuje Proboszczowi założenie gazety przeciwko Wójtowi – Wieści Parafialnej. Za obiema konkurencyjnymi gazetami stoi jeden człowiek – Tomasz, o czym wie tylko pleban, Michałowa i Lucy. Gdy za sprawą Michałowej i Wójtowej prawda wychodzi na jaw, wściekły Wójt goni Tomasza z siekierą po wsi. Polonista schronienie znajduje w kościele i prosi o pomoc Księdza. Dwaj zwaśnieni bracia bliźniacy postanawiają zgodnie zakończyć działalność obu gazet. Witebskiemu nie staje się krzywda, poza straceniem posady redaktora obu pism. Postanawia założyć całkowicie niezależną gazetę z poradami dla mieszkańców Wilkowyj – Głos Wilkowyjski. Gdy w domu Solejuków dzieją się dziwne rzeczy, robi o tym reportaż. Relacja Witebskiego z Lucy ochładza się gdy ten radzi jej, by zakończyła poszukiwania Kusego, który jak później się okazuje próbował się zabić. Seria 2[] Zostaje zaproszony jako jeden z wilkowyjskich dżentelmenów na otwarcie placówki kultury – Country Clubu. Po nieudanej próbie Lucy życia z Kusym Witebski znów zaleca się do Amerykanki. Ich romantyczną kolację z dwiema butelkami wina z górnej półki przerywa wściekły Kusy: artysta znalazł obrazy, rzekomo kupione przez Jerry’go, schowane w piwnicy. Zdezorientowany Witebski niespodziewanym wejściem Kusego wychodzi z dworku na prośbę Lucy. Pod presją Solejuka daje mu cztery złote w zamian za informowanie go o ciekawych sprawach dziejących w Wilkowyjach. Solejuk w ten sposób może oddać braki w dochodzie za pierogi swojej żonie. Na prośbę Wójta i Michałowej, choć przestraszony, uczestniczy w planie awaryjnym zatrzymania w Wilkowyjach doktora Wezóła. Robi zdjęcia półnagiej Wezółowej do gazety do domniemanego działu „Najpiękniejsze kobiety w naszej gminie”. Widząc całe zajście Wezół uderza Tomasza w twarz. Dzięki temu doktor, na szczęście dla wszystkich mieszkańców, postanawia zostać w Wilkowyjach i nie wyjeżdżać do Szkocji. Seria 3[] Wchodzi w spółkę z Czerepachem, wydaje z nim pismo Lustro Gminy i zostaje naczelnym redaktorem Radia Wilkowyje. Po odkryciu prawdy o radiu zostaje wyrzucony ze szkoły i mieszkania, popada w depresję. Postanawia leczyć się u Babki; odzyskuje dzięki niej życie. Ksiądz i wójt proszą go, aby dalej prowadził wilkowyjskie radio, „oby nie tak podłe jak z Czerepachem”. Ma to zapobiec nielegalnemu przejęciu opuszczonej radiostacji przez księdza Roberta, które łamałoby zawarty między bliźniakami pokój medialny. Przeprowadza cykl wywiadów „Zrozumieć kobietę”, uwodząc przy tym miejscowe niewiasty. Seria 4[] Arkadiusz Czerepach proponuje mu prowadzenie telewizji internetowej, która będzie dotowana przez gminę. Witebski decyduje się na to przedsięwzięcie. Tomek wkracza na drogę sławy pisząc powieść miłosną dla kobiet pod tytułem „Po prostu miłość”, która odnosi wielki sukces na rynku. Zakłada razem z Kusym wydawnictwo. W odcinku 48 pt. Bohaterski strajk do Witebskiego przyjeżdża TVP z prośbą o zrobienie wywiadu z nim. Przewodniczy strajkowi budżetówki wilkowyjskiej. Z inicjatywy Czerepacha organizuje wilkowyjską debatę. Po fałszywym oskarżeniu Lucy o przywłaszczenie pieniędzy za komputery pomaga kobiecie udowodnić jej niewinność. Seria 5[] Kusy zmusza go do napisania kolejnej powieści. Witebskiemu jednak idzie to opornie. Zakochuje się z wzajemnością we włoskiej policjantce o imieniu Francesca. Gdy ta przedstawia mu konkretne plany matrymonialne, przestraszony chowa się w kanciapie Kusego. Dziewczyna odjeżdża, a do Tomka dociera, że popełnił wielki życiowy błąd. Zrozpaczony całymi dniami pisze powieść, którą ostatecznie kończy w 65. odcinku. Wtedy też powraca stęskniona Francesca wraz ze swoją rodziną. Polonista oświadcza się jej, a uroczyste zaręczyny odbywają się w knajpie U Japycza. Seria 6[] Profesor Witebski dalej prowadzi Internetową Telewizję Wilkowyje. Jest jednym z twórców „rewolucji oświatowej” w Wilkowyjach. Podczas gdy w szkole przeprowadzana jest kontrola, daje do zrozumienia dyrektorce szkoły i koleżance, która uczy biologii że tak łatwo się nie poddadzą i na znak protestu jest gotowy odejść ze szkoły. Na jednej z weselnych imprez razem z Francescą prezentuje swoje umiejętności taneczne. Pewnego dnia Francesca odbiera niepokojącą wiadomość z Włoch. Jej były adorator Vito, świeżo uwolniony z kalabryjskiego więzienia cyngiel mafii, udał się do Polski. Ponieważ planuje odbudować swój związek z Francescą, lada chwila można się go spodziewać w Wilkowyjach. Jedyną osobą, która wydaje się stać na przeszkodzie w realizacji tych zamiarów jest Witebski. Mimo uprzedzającej wiadomości i gorączkowych zabiegów policjantki, żeby profesor się ukrył, Witebski postanawia stanąć z przeciwnikiem twarzą w twarz. Do spotkania z Włochem dochodzi w knajpie – Tomek nie przewidział jednak, że tamten jest uzbrojony w pistolet. Szczęśliwie w restauracji znajduje się Solejukowa, która zna język i umiejętnie „tłumaczy” rozmowę między nimi. Wmawia Włochowi, że Francesca jest w ciąży, a ojcem dziecka jest czarnoskóry mężczyzna, który ją zostawił – zaś Tomek, który jest upośledzony umysłowo, postanowił się nią zaopiekować. Słysząc to Vito postanawia wrócić do Italii, rezygnując z planów odbicia narzeczonej. Seria 7[] Witebski pojawia się w roli artysty, z czego zasłynął w 4 i 5 serii. Początkowo przypada do gustu agentce Monice, która chce zostać jego promotorką artystyczną – jednak po interwencji Franceski za pomocą mocnych argumentów menedżerka rezygnuje ze swoich planów. Pod koniec serii on i jego spodziewająca się dziecka narzeczona wyjeżdżają do Włoch, by tam narodził się potomek rodu. Tomek ma dylemat, co zrobić z Internetową Telewizją Wilkowyje – zainteresowani jej kupnem są senator Kozioł z Czerepachem oraz spółka Więcławskiej, Hadziukowej i Solejukowej. Organizuje więc licytację, jednakże kwoty zaproponowane przez obie strony są śmiesznie niskie, co wprawia Witebskiego w zdenerwowanie i postanawia nie sprzedawać stacji, a jej prowadzenie na czas swojej nieobecności powierza Joli i Pietrkowi. Seria 8[] W tej serii Witebski rzadko występuje. Razem z Francescą i dzieckiem wraca z Włoch. Organizuje niewielkie przyjęcie dla najbliższych przyjaciół, podczas którego prosi Jolę i Pietrka, aby dalej prowadzili telewizję internetową i lokalne radio. Tomasz przychodzi na salę gimnastyczną, gdzie trwa kurs Krav Magi, przez co staje się „workiem treningowym” dla ćwiczących kobiet. Seria 9[] Prowadzi Internetową Telewizję Wilkowyje. Razem z ks. Maciejem tworzy piosenki dla prowadzonej przez Pietrka szkoły disco polo. Przebywając na plebanii pomaga księżom w rozwiązaniu problemu z Michałową, która zgodziła się udzielić pikantnego wywiadu. Wyjaśnia gospodyni, że słowo „pikantny” ma nie tylko kulinarne znaczenie. To ostatecznie odwodzi ją od udzielenia owego wywiadu. Dostaje od Kusego do zrecenzowania tekst książki chłopaka Kingi. Książka okazuje się doskonała, co skłania Witebskiego do zastanowienia się nad własną twórczością. Na trzeźwo nie może tego znieść i upija się w restauracji u Wioletki. Ostatecznie okazuje się, że zaszła pomyłka a tekst należy do sławnej pisarki. Pisarz odzyskuje wiarę w siebie. Razem z Kusym i Kingą zakłada fundusz wdzięczności dla Marka Karata. Do rozpowszechnienia informacji wykorzystuje swoje media. Sam też zbiera pieniądze, które wszyscy bardzo chętnie przynoszą do biura telewizji. Załatwia panu Markowi zatrudnienie w miejscowej szkole nauczyciela historii. W swojej telewizji prowadzi przerwaną debatę wyborczą Fabiana Dudy i Krystyny Więcławskiej. Uczestniczy w imprezie u Solejuków. Seria 10[] Witebski dalej prowadzi telewizję internetową. Zostaje zaproszony przez Kozioła i Czerepacha do pracy nad programem wyborczym prezydenta, zrozumiałym dla wyborców. W restauracji u Wioletki prowadzi badania focusowe. Widząc że badani odbiorcy programu, tj. Wioletka, Francesca i posterunkowy Wojtek, nic nie rozumieją chce zrezygnować z współpracy. Jednak zapewniony przez Czerepacha że „przelew już poszedł” przystaje na dalszą działalność. W swoim studiu telewizyjnym nagrywa program z wypowiedzią Biskupa na temat brata, a później odpowiedź przyszłego prezydenta. Po wizycie Kusego wpada w depresję. Postanawia zająć się wyłącznie pisaniem. Po kłótni z żoną przenosi się z pracą do knajpy Wioletki gdzie tylko pisze i pije. Po interwencji Kusego wraca do domu z bukietem kwiatów i przeprasza żonę. Ranczo Wilkowyje[] Rola Witebskiego w filmie ogranicza się do jednej sceny, kiedy to w Country Clubie upija się razem z Kusym, załamanym po przyjeździe byłego męża Lucy. Cytaty[] „Mamusia, mamusia by mi zrobiła herbatki malinowej. Mamusiu, bardzo proszę. W tym moim kubeczku z misiem…” – majaczenie podczas gorączki „Mnie się zdaje, jak mnie Wójt spotka to ja będę martwy journalist.” „Wójt nawet nie wie, gdzie się włącza komputer.” „W naszym kraju wszystko jest skomplikowane.” „Czasy się zmieniają, ale ludzie zostają tacy sami.” „Wójt wie wszystko, wie nawet więcej niż Proboszcz. Tylko Pan Bóg wie więcej od Wójta.” „Ty masz problem z tym Kusym, co on za van Gogha jakiegoś się ma?” – do Lucy o Kusym „Parobek… zabił sztukę. Gombrowicz trafnie przewidział w Ferdydurke, zwłaszcza w Operetce całkowite odwrócenie dominanty estetycznej w kulturze światowej. Gwałtowny wzrost znaczenia politycznego i ekonomicznego niższych warstw spowodował rozwój form przekazu z definicji plebejskich, takich jak radio, a zwłaszcza telewizja… Co zaowocowało całkowitą dominacją gustu parobka w kulturze i zepchnęło sztukę na margines… Ostatecznym przypieczętowaniem tego stanu rzeczy było wynalezienie internetu, który zatarł granicę między twórcą a odbiorcą wytwarzając fałszywe z gruntu przekonanie, że twórcą może być każdy – ergo nikt… Będę rzygał.” – majaczenie świeżo zwolnionego Witebskiego po wypiciu mamrota w towarzystwie bywalców ławeczki „Czy jest coś bardziej tajemniczego niż dusza kobiety? Uświadomiłem sobie niedawno, że choć – jak każdy – znam wiele kobiet, to tak naprawdę nic o nich nie wiem. Są bardziej hermetyczne niż pisma średniowiecznych filozofów. Każda kobieta to niezwykła tajemnica, utajony tajfun namiętności i emocji – sprzecznych, szalonych, podłych i anielskich. Istota tak różna od nas jak to tylko możliwe. A my przechodzimy obok nich głupio zadufani w swoją prostoduszną, czasem żałosną męskość, nawet nie próbując się zbliżyć do tej fascynującej tajemnicy. A najgorsze chyba jest jednak to, że nikt tutaj nad tym się nie zastanawia, choć mamy tu, w Wilkowyjach, wiele zdumiewających, wspaniałych, niesamowitych kobiet. Oślepliśmy czy co?” – Witebski zapowada nowy cykl radiowy pt. „Zrozumieć kobietę” „Nie rozumiesz mnie, bo jestem Polakiem, a Polaków nikt nie rozumie. Dlatego nie przekładają nas na języki obce. Tylko Rosjanie nas rozumieją… ale oni nie przekładają nas z innych powodów.” – do Franceski „Ale jeżeli będzie pan chciał mnie do jakiegoś świństwa wykorzystać przyrzekam, że osobiście dam panu w mordę.” – do Czerepacha, gdy ten zaproponował mu poprowadzenie telewizji internetowej „W każdym człowieku jest materiał na jedną powieść.” „Co ja mogłem jej naobiecywać jak ja pięć słów znam po włosku. To ona sobie wyobraziła nie wiem co. Parę randek, a ona zaraz bambini i matrimonio.” – do Kusego o Francesce „Kultura to jest potwór, która żywi się tragedią artysty.” „No dobrze, ale może najpierw zajmijmy się tymi zwłokami pedagogicznymi.” – do Kusego o upitej dyrektorce szkoły „Niech się babka nie gniewa, ale ja się chyba zabiję.” – do Babki Zielarki „Jak zamknę oczy, to widzę Francescę.” – do Kusego „Wybaczanie to się u nas nie przyjmie.” „Nie no, pięknie tam jest, cudownie. Nie można powiedzieć. Ale ja tam pisać nie mogę. Może za pięknie jak dla Polaka. Organizm genetycznie nastawiony na to, co tutaj. Ciągle przeciwności jakieś, problemy, polskie piekła. A tam, nie ma, nie ma przeciwności. Ciepło – ciągle, ładnie – wszędzie, jedzenie – pyszne, wino – tanie, no oszaleć można.” – o Włoszech „Loża odrzuconych wita królową!” – do Lucy (Ranczo Wilkowyje) Zobacz też[] Postacie[] Francesca Lucy Wilska Kusy Arkadiusz Czerepach Wiesława Oleś Nauczycielka biologii Nauczyciel matematyki Inne[] Dom Witebskiego Radio Wilkowyje Lustro Gminy Nowe Radio Wilkowyje Internetowa Telewizja Wilkowyje Wieść Parafialna Wieść Gminna Głos Wilkowyjski Po prostu miłość Nocą wśród szeptu gwiazd Zrozumieć kobietę Wydawnictwo Kusego i Witebskiego Przypisy[] ↑ pobrali się najprawdopodobniej pomiędzy VII a VIII serią, ślub nie został pokazany w serialu; więcej informacji w artykule Śluby ↑ gdy Witebski wyjeżdża z Francescą do Włoch w połowie serii 7 (odc. 87), bierze w szkole bezpłatny urlop ↑ tuż przed wyjazdem do Włoch Witebski decyduje się czasowo przekazać swój koncern medialny Pietrkowi i Joli (odc. 87) ↑ nazwany tak przez wójta Kozioła ↑ nazywany tak przez żonę ↑ odc. 5 Wieść gminna ↑ również odc. 5 Wieść gminna ↑ odc. 36 Miedź brzęcząca ↑ odc. 5 Wieść gminna Postacie Główne Lucy Wilska • Kusy • Paweł Kozioł • ks. Piotr Kozioł Pierwszoplanowe Czerepach • Halina • Klaudia • Duda • Lodzia • Witebski • Więcławski • Więcławska • Wezół • Policjant • Wioletka • Kinga • Jan Japycz • Stach • Michałowa • Solejuk • Solejukowa • Hadziuk • Hadziukowa • Pietrek • Jola • ks. Robert • ks. Maciej Drugoplanowe Dyrektorka • Wezółowa • Babka • bp Sądecki • Francesca • Monika • Ola • Polakowski • Myćko • Wargacz • Jagna • Marianek • Szymek • Kasia • Jędrzej • Wojtek • Weronka • Marek Karat • Jakub Epizodyczne Dorotka • Jasiek • Rysio • Muniek • Zbyszek • Półkot • Jerry • Mroczek • Babcia Lucy • Paul • Stolarkiewicz • Belgijka • Zygmunt • Zbyszko • Łukasz Barański • Gufi • Zdrapek • Schymalla • Ciotka • Weronika Więcławska • Kao • Wojewoda • Grażyna • van der Well • Pręga • Hryćko • Więcek • Winiecki • Bąk • Ignaczak • Borczuk • Bartkowiak • Kusiba • Toni • Nam • Rembik • Julka • Kluge • Notzek • Marysia • Skin • Vito • Kurawski • Mazur • Popieluch • Marta • Bieżun • Wargaczowa • Myćkowa • Zosia • Matka Zosi • Profesor • Gumko • Dziki • Matematyk • Biolożka • Fizyczka • Chemiczka • Geografka • Historyk • Bacuła • Zieliński • Gabrielski • Kowalski • Łukasz (reżyser) • Leśnik • Szef partii • Sekretarz partii • Dziennikarz • Naczelny • Roman • Patrycja Zwinek • Tobasik • Prezydent Miłoszewski Ranczo Wilkowyje Louis • Emanuel Pozostali Postacie skrajnie epizodyczne • Zosia Tao WięcławskaPostacie wspominane w Ranczu • Zmarła żona Kusego Zwierzęta Hot Dog Postacie – Ranczo Wilkowyje Główne Lucy • Kusy • Louis • Wójt • Ksiądz • Czerepach Pierwszo- i drugoplanowe Duda • Halina • Klaudia • Pietrek • Solejuk • Solejukowa • Stach • Michałowa • Hadziuk • Hadziukowa • Policjant • Wioletka • Więcławski • Więcławska • Wezół • Wezółowa • Emanuel • Witebski • Lodzia • Dyrektorka • Babka • Jasio • Muniek • Kasia • Hryćko • Więcek • Bąk Określenie "potomek Dedala" posiada 1 hasło. Inne określenia o tym samym znaczeniu to syn Dedala; jedyny syn Dedala; mityczny syn Dedala; nie posłuchał Dedala; syn mitycznego Dedala; nie posłuchał rad Dedala; nieposłuszny syn Dedala; odmiana ogórka, syn Dedala; mityczny lotniarz, syn Dedala; przedwcześnie zmarły syn Dedala; syn Dedala, który wzbił się zbyt wysoko; wraz z Dedalem ^{Opracowała: Katarzyna Kraczoń Władysław Sitkowski urodził się 14 marca 1928 roku w Stasinie na Wołyniu. Jako rodzina legionisty Legionów Piłsudskiego Sitkowscy niemal w pierwszym transporcie w lutym 1940 roku zostali wywiezieni na Syberię. Po przeszło pięcioletniej katordze, już bez ojca (zaginął w łagrze) wrócił wraz z mamą i braćmi do Polski. Uczył się w zakładzie rzemieślniczym w Gdańsku, tam też wstąpił do młodzieżowej organizacji konspiracyjnej „Syrena”. Na skutek dekonspiracji został aresztowany przez gdańskie UB. Po wyjściu z więzienia i odbyciu służby wojskowej powrócił do Zamościa. W 1968 roku zamieszkał na stałe wraz z żoną i trzema synami w Zwierzyńcu. Na emeryturę odszedł jako pracownik zwierzynieckiego browaru. Zadebiutował w 1970 roku na łamach lubelskiej „Kameny”. Tematyka jego utworów jest bardzo różnorodna, pisał on bowiem o urokach Ziemi Zamojskiej, pięknie pól i przyrody w różnych porach roku, o pracy na roli i zwyczajach ludowych. W swoim bogatym dorobku pisarskim często powracał do bohaterskiej przeszłości i martyrologii Zamojszczyzny. W jego lirykach znaleźć można również wiele refleksji i zadumy nad ludzkim losem. Władysław Sitkowski tworzył także utwory innego typu – teksty satyryczne i fraszki, a także utwory dla dzieci. Jego utwory były publikowane w wielu wydawnictwach zbiorowych i tomikach autorskich. Ukazywały się także w prasie, w „Zielonym Sztandarze”, „Chłopskiej Drodze”, „Naszej Wsi”, „Gospodyni”, „Rolniku Polskim”, „Sztandarze Ludu”, „Kurierze Lubelskim”, „Tygodniku Zamojskim”, „Przyjaciółce”, „Biuletynie Informacyjnym STL” i w „Zamojskim Kwartalniku Kulturalnym”. Poeta prezentował swoje wiersze w audycjach radiowych (Warszawa, Lublin), w TVP oraz w prasie Polonii Kanadyjskiej. Władysław Sitkowski był aktywnym działaczem społecznym. Od 1971 roku należał do Stowarzyszenia Twórców Ludowych, w którym pełnił różne funkcje: w 1975 roku był współzałożycielem i prezesem Oddziału Zamojskiego STL, a w latach 1992–1993 prezesem. Zarządu Głównego STL. Dał się również poznać jako inicjator i współorganizator wielu imprez regionalnych, np. konkursów na palmę i pisanki ludowe oraz wielkanocnych kiermaszy sztuki ludowej w Zamościu. Był członkiem Rady Redakcyjnej Kwartalnika „Twórczość Ludowa” i Redakcji Biblioteki STL „Dziedzictwo”. Pisał także artykuły popularyzujące sztukę ludową i sylwetki zamojskich twórców. Laureat wielu konkursów poetyckich. Za swoją działalność i pracę twórczą został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaką „Zasłużony działasz kultury”. W 1998 roku otrzymał Nagrodę im. Oskara Kolberga. Żegnamy ikonę naszego Stowarzyszenia, wielkiego miłośnika twórczości ludowej i niezapomnianego przyjaciela. Pamięć o Nim będzie trwać w strofach, które po sobie pozostawił… Chłopski testament Zostawiam wam moją gniazdowiznę, którą sam Stwórca dał mi w dzierżawę; pług zabieram z sobą, bom ostrzem jego pióra wypisał testament w wieczystej księdze ziemi. Bronę zawieszam pod zmurszałą strzechą, byście czasem spojrzeli, ile kolców cierniowych miała, lecz ziemi nie raniła; cóż zasiew bez niej… Cep na bancie zostawię, z nim to przecież na klepisku zimowałem w oberku karnawałowym, by ziarno od plewy oddzielić. Dźwięk stalowej kosy w wieczność z sobą zabiorę i tam złożę u stóp mego Pana, niech żniwnym echem w niebiosach rozbrzmiewa. Tu jeszcze zostawiam garniec słonego potu z nektarem ziół polnych, żebyście posmakowali, czym ziemia pachnie. z tomu: Zapomniane paciorki babuni Twoja ziemia Twoja ziemia Panie Boże Najpiękniejsza pośród stworzeń, Tylko dziadek, wierny sługa, Już nie może trzymać pługa. Czasem kur proroczo pieje – Panie Boże, źle się dzieje, Gniazdo chaty spopielało, Choć pokoleń pięć wydało. Smutek błąka się w rozstaju, Słowik zamarł, cisza w gaju, Więc do Ciebie wnoszą Panie, Niech się wola Twoja stanie. By te prochy ziemi świętej Były życiem znów poczęte, By się w kłosach uśmiech rodził I jutrzenką wschodził. z tomu: Gdzie pył chlebowy słońca sięga. Motyw „małej ojczyzny” w poezji ludowej ziemi lubelskiej * Zdjęcie na górze: Władysław Sitkowski, fot. Archiwum STL} Hasło krzyżówkowe „dziecko, potomek (żartobliwie)” w słowniku szaradzisty. W naszym internetowym leksykonie krzyżówkowym dla wyrażenia dziecko, potomek (żartobliwie) znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówek. Definicje te zostały podzielone na 1 grupę znaczeniową. Rocznica śmierci Józefa Wybickiego 10 marca 1822 roku jest doskonałą okazją do przypomnienia Polakom o polskim hymnie narodowym, „Mazurku Dąbrowskiego”. Napisano już o nim wiele. Różni autorzy, zarówno polscy, jak i zagraniczni, przedstawiali okoliczności powstania „Pieśni Legionów Polskich we Włoszech”, zmieniającą się historię najważniejszej polskiej pieśni patriotycznej, biogram jej autora Józefa Wybickiego, losy rękopisu. O naszym hymnie narodowym uczymy się w szkole, a następnie przekazujemy swoją wiedzę kolejnym pokoleniom Polaków. Nadal jednak nie do końca znamy wagę zagadnienia, jakim jest powstanie „Mazurka Dąbrowskiego”. Niniejszy tekst ma więc rozwiać wszelkie wątpliwości, ale także stanowić swoiste uzupełnienie elementarnej wiedzy dotyczącej polskiego hymnu narodowego każdego Polaka. Przedstawione tutaj fakty z pewnością zaskoczą niejednego patriotę. 1. Kontrowersyjny epizod w życiu Józefa Wybickiego Autor hymnu Józef Wybicki miał niezwykle burzliwy życiorys. Śmiało można by obdzielić nim przynajmniej kilka osób. Wchodząc w dorosłe życie zaangażował się czynnie w działalność Konfederacji barskiej skierowanej przeciwko królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu oraz Rosji, jako dość ważna jej osobistość (reprezentował konfederatów jako przedstawiciel przy ambasadzie francuskiej w Wiedniu). Następnie pogodził się z królem i zaangażował w program reform państwa polskiego, a nawet stal się uczestnikiem słynnych „obiadów czwartkowych” u polskiego monarchy. Kolejnym interesującym epizodem w jego życiu była pomoc w opracowaniu i uchwaleniu Konstytucji 3 maja, a gdy wybuchła wojna polsko-rosyjska w obronie tej najważniejszej polskiej ustawy, nagle zmienił front polityczny i przystąpił do zdradzieckiej Targowicy. Wielki patriota Józef Wybicki, przyszły autor słów polskiego hymnu narodowego, przystąpił na krótko, ale jednak, wraz z królem i księdzem Hugonem Kołłątajem, do współpracujących z Rosją targowiczan. Już po miesiącu wprawdzie zrezygnował z popierania Targowicy, ale swym dziwnym działaniem, do dziś wywołuje pewne zdziwienie, zwłaszcza, gdy bierze się pod uwagę zarówno jego wcześniejsze, jak i późniejsze losy w życiu. 2. Nie tylko konstytucja, ale także polski hymn, był drugim na świecie Niemal już powszechnym jest wiedza wśród Polaków na temat powstania polskiej Konstytucji 3 Maja jako drugiej na świecie, a pierwszej w Europie. Uchwalona ona została w 1791 roku, jak sama nazwa wskazuje, 3 maja. Pierwszą konstytucją uchwaloną na świecie była konstytucja amerykańska z roku 1787. Trzecią z kolei na świecie, a drugą w Europie po polskiej, była konstytucja francuska z 1792 roku. Nie wielu jednak wie, że „Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”, powstała w 1797 roku, jest drugim na świecie hymnem rewolucyjnym po powstałej w 1792 roku francuskiej pieśni narodowej Marsyliance. Trzecim hymnem był amerykański, powstały 17 lat później po polskiej pieśni, a więc w 1814 roku (oficjalnie uznany za hymn Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej w 1931 roku). 3. Hymn z Reggio we Włoszech, podobnie jak włoska flaga narodowa Jak sama nazwa wskazuje „Pieśń Legionów Polskich we Włoszech” narodziła się we Włoszech, w miejscowości Reggio Emilia, podczas pobytu tam Józefa Wybickiego w 1797 roku. Co ciekawe w tym samym roku i miejscu narodziła się flaga narodowa Włoch. Właśnie w 1797 roku w Reggio Emilia nastąpiło poświęcenie sztandaru. Przyjęto wtedy flagę Włoch, jako sztandar Republiki Cispadańskiej. 4. Historia potoczyła się inaczej niż w pieśni W polskim hymnie w zwrotkach i refrenie pojawia się tekst „Marsz, marsz Dąbrowski, z ziemi włoskiej do Polski” oraz „Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę”, gdyż Józef Wybicki sądził, że generał Jan Henryk Dąbrowski będzie wyzwalać Polskę od wschodu lub południa. Autor hymnu przypuszczał, że możliwa trasa będzie prowadziła z Włoch przez Austrię, a następnie generał przekroczy Wisłę, a po niej Wartę. Tymczasem wyzwolenie pod wodzą armii napoleońskiej potoczyło się zupełnie inaczej. Nastąpiło z zachodu, z terenów pruskich jesienią 1806 roku armia napoleońska wkroczyła na ziemie polskie. Wybicki i Dąbrowski przekroczyli wtedy najpierw Odrę, a następnie Wartę i Wisłę. 5. Polski hymn narodowy wzorem dla innych Na wzór polskiego hymnu narodowego powstawały różne pieśni patriotyczne innych narodów europejskich walczących o swą wolność oraz swobody demokratyczne. Były to pieśni: słowacka, chorwacka, serbsko-łużycka, ukraińska, węgierska. Część z tych pieśni zostało później hymnami narodowymi swoich krajów. 6. Melodia „Mazurka Dąbrowskiego” wykorzystywana do śpiewania innych pieśni „Mazurek Dąbrowskiego” był niezwykle popularny w Europie Środkowo- Wschodniej. Nie tylko na jego wzór powstawały inne pieśni, ale również śpiewano ważne utwory na melodię dzieła Józefa Wybickiego. Doskonałym przykładem takiego śpiewania była pieśń Słowaka, Samuela Tomasika pt. „Hej Slovane” uznawana za hymn wszechsłowiański śpiewany w 1848 roku na Zjeździe Wszechsłowiańskim w Pradze. 7. „Mazurek Dąbrowskiego” na gruncie niemieckim Wraz z upadkiem powstania listopadowego w poszczególnych krajach niemieckich poeci, kompozytorzy wplatali w swoje dzieła pewne motywy z polskiego hymnu narodowego pod hasłem „Noch ist Polen nicht verloren …” („Jeszcze Polska nie zginęła …”). 8. „Mazurek Dąbrowskiego” ważną pieśnią już podczas powstania listopadowego Rangę „Pieśni Legionów Polskich we Włoszech” można już dostrzec bardzo poważnie podczas Powstania Listopadowego. Wtedy właśnie śpiewano tą pieśń w bitwie pod Stoczkiem, a następnie podczas walk o Olszynkę Grochowską. Nawet kiedy powstanie upadało, z ust powstańców nie schodziła ta pieśń. Próbowali oni w ten sposób przypomnieć o narodzie polskim, pocieszyć go, wyrazić życzenie, że Polska odzyska kiedyś niepodległość i powróci na mapy świata. Miało to miejsce 5 października 1831 roku. „Jeszcze Polska nie zginęła” zostało zagrane przez trębaczy wojska polskiego pod wodzą generała Macieja Rybińskiego, kiedy podległe mu oddziały składały broń przed wojskami pruskimi w Górznie, niedaleko Brodnicy. 9. „Mazurek Dąbrowskiego” grany na konferencji założycielskiej ONZ „Mazurek Dąbrowskiego” był nie tylko hymnem Polski, ale także znakiem rozpoznawczym, przypominającym o naszej ojczyźnie. Doszło do takiej sytuacji 25 kwietnia 1945 roku, gdy w amerykańskim San Francisco powoływano Organizację Narodów Zjednoczonych. Utworzenia ONZ dokonało w sumie 51 państw, chociaż na samej konferencji zabrakło delegacji z Polski. Nie przybyli na ten międzynarodowy szczyt ani przedstawiciele rządu warszawskiego (komunistyczny), ani rządu na uchodźstwie (londyński). Obecny na konferencji wybitny kompozytor polskiego pochodzenia Artur Rubinstein z Łodzi, zasiadł wtedy spontanicznie do fortepianu i zagrał właśnie hymn Polski, przypominając tym samym wszystkim zebranym o niepodległej Polsce, mimo, iż niereprezentowanej na założycielskiej konferencji ONZ lub nawet, jeśli pod kontrolą Józefa Stalina i wojska sowieckiego. 10. Tajemnicze losy manuskryptu … Pomimo, iż „Mazurek Dąbrowskiego” jest polskim hymnem narodowym i ma ogromną wartość dla naszego państwa, nie mamy żadnej wiedzy na temat tego, gdzie aktualnie przebywa rękopis, na którym Wybicki stworzył ów pieśń, podobnie, jak nie znamy jego losów od II wojny światowej. Dokument był przez lata w posiadaniu rodziny Wybickich. W 1942 roku ostatni potomek autora, dr medycyny Johann von Rożnowsky, pokazywał manuskrypt Stanisławowi Hadynie. Miało to miejsce w schronie podziemnym w Berlinie podczas bombardowania miasta przez lotnictwo alianckie. Wraz ze swoją żoną, bułgarskiego pochodzenia, Rożnowsky popełnił 7 czerwca 1944 roku samobójstwo. Od tamtej pory dokument zaginął i nikt nie wiedział, co się z nim stało. Władze polskie na próżno starały się odzyskać utracone dokumenty, próbowano poznać losy „Mazurka”. Apel w tej sprawie wystosował legendarny kurier AK Jan Nowak-Jeziorański podczas audycji „Radia Wolna Europa” w 1970 roku. Powtórzono ten apel 20 lat później, 29 kwietnia 1990 roku. Tym razem spotkał się on z reakcją. Na apel odpowiedziała córka Rożnowskich, która poinformowała dopytującego się o losy manuskryptu Nowaka-Jeziorańskiego, iż jej ojciec przed śmiercią zdeponował rękopis w Banku Rzeszy zanim jego willa, w której mieszkał w Berlinie, została zbombardowana. Dzięki tej sensacyjnej informacji ustalono, iż najprawdopodobniej dokument z „Pieśnią Legionów Polskich we Włoszech” trafił w ręce czerwonoarmistów a wraz z nimi do ZSRR, gdzie być może został ulokowany w jakimś archiwum lub bibliotece. POTOMEK: syn, wnuk lub prawnuk: Krzyżówka zagadka literowa polegająca na wpisywaniu odgadywanych haseł w rubryki krzyżujące się ze sobą zapytał(a) o 17:25 Wypisz i opisz 12 prac Herakles?! Proszę chociaż kilka :( Ale jeszcze opis :D (krótki opis) Odpowiedzi pole odpowiedział(a) o 17:28 1. Zabicie lwa był odporny na wszelkie zadane mu ciosy. Strzały odbijały się, miecz zgiął na skórze, maczuga pękła na głowie. Herakles zabił potwoea dusząc go, a z jego skóry, którą mógł przeciąć jedynie jego pazurem zrobił sobie odzienie. 2. Zabicie hydry miała 9 głów, z czego jedna była nieśmiertelna. Heros wywabił potwora z jamy dzięki płonącym strzałom, a następnie bezskutecznie odcinał kolejne głowy, a na ich miejsach pojawiały się nowe. Jego pomocnik Jolaos wypalał miejsca po ścietych głowach dzięki czemu nie odrastały a nieśmiertelną Herakles odciął i przywalił głazem, po czym rozpruł brzuch i zamoczył w jadzie groty swych strzał. 3. Schwytanie łani była zwierzęciem bardzo szybkim, pośiwconym bogini Artemidzie, o rogach ze złota i racicach z brązu. Po długich łowach Herakles złapał ją raniąc w nogę. Obiecał napotkanej Artemidzie, że po pokazaniu jej Eurysteuszowi wypuści ją, co też uczynił. 4. Schwytanie dzika był nadnaturalnej wielkości zwierzęciem, które zabijało ludzi goniąc je aż do wycieńczenia. Herakles zimą wywabił zwierzęcie ze swojego legowiska i gdy to zakopało się w głębokim śniegu zaplątał go w sieć. stajni był synem Heliosa od którego dostał ogromne stado bydła, jednak nigdy nie kazał wyczyścić stajni. Augijasz przystał na propozycję oczyszczenia, więc heros zmieniając bieg rzeki wysprzątał, ze co miał dostać zapłatę. Augijasz nie zapłacił mu, a Eurystoteusz nie uznał zadania. ptaków to ptaki zjadające ludzie mięso. Herakles wypłoszył je kołatką wykananą przez Hefajstosa i podarowaną przez Atenę. Gdy ptaki wzbiły się ponda powierzchnie większości ich powystrzelał, a reszta poleciała na wyspę Aresa, gdzie w ostateczności również zostały pokonane. 7. Schwytanie byka pustoszył wszystko co popadnie. Herakles schwytał go i po okazaniu go Eurystetuszowi wypuścił. Pożniej zabił go Tezeusz. koni te były karmione ludzkim mięsem. Heros z grupa ochotników złapał je. Natepnie wypuścił niedaleko Olimpu, gdzie zostały zjedzone przez wilki. pasa to pas królowej Amazonek - Hipolity, który dawał jej niezwykłą, nadludzka moc. Heros rozkochał w sobię królową, która obiecała mu oddać pas, jednak wtedy wtrąciła się Hrea pod postacią jednej z Amazonek i wnieciła bunt przeciwko niemu. Podczas wlki zginęła Hipolita, a pas zabrał Herakles. 10. Uprowadznie trzody posiadał trzy głowy, trzy torsy, sześć rąk i jedną parę nóg. Po dlugiej podrózy i męczącej walce Herakles udusił bestię. złotych jabłek z ogrodu podarowała Herze prezent, którym był sad nimf, w któym rosły złote jabłka. Ogród strzegł smok Ladon. Herakles wymusił od starca informacji, gdzie zanjude się ogród i udał się do niego mając po drodze sytuacje takie jak : uratownia Prometeusza. Jabłka zdobył podstępem za radą Prometeusza, który powiedział mu, aby zamienił się z Atlasem i podtrzymał skelpienie niebieskie a on przyniesie mu jabłka. 12. Sprowadznie Cerbera z to trzygłowy pies pilnujący bram do zaświatów. Heros zszedł do Hadesu i poprosił Persefonę i jej męza o moliwość wykonania zadania. Zgodzili się oni, jeżeli nie uzyje żadnej broni. Herakles wypuścił Cerbera a Eurysteusz powiedział mu, że jest wolny. 1 Zabicie lwa nemejskiego2 Zgładzenie hydry lernejskiej3 Schwytanie łani kerynejskiej4 Schwytanie dzika erymantejskiego5 Oczyszczenie stajni Augiasza6 Przepędzenie ptaków stymfalijskich7 Schwytanie byka kreteńskiego8 Schwytanie klaczy Diomedesa9 Zdobycie pasa Hippolity (królowej Amazonek)10 Uprowadzenie wołów Gerionesa11 Przyniesienie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd12 Sprowadzenie Cerbera z Hadesu Zabicie lwa nemejskiego[edytuj]Walka Heraklesa z Lwem NemejskimPierwszą rzeczą, której zażądał Eurysteusz, była skóra lwa nemejskiego. Był to potwór, którego urodziła Echidna w związku z własnym synem Ortrosem; brat tebańskiego Sfinksa. Wychowany przez Selene (boginię księżyca) lub Herę, siał spustoszenie w dolinie Nemei, na północ od Myken. Jego skóra była odporna na wszelkie zadawane mu ciosy, dlatego Herakles nie zrobił mu krzywdy strzałami (odbiły się), mieczem (zgiął się na skórze lwa) ani maczugą (pękła na głowie zwierzęcia). Po wycofaniu się potwora do jaskini o dwóch wejściach, jedne z nich zawalił głazami, a sam drugim wejściem wszedł do jaskini i w ciemnościach udusił potwora. Przy zdejmowaniu skóry Herakles musiał posłużyć się pazurem bestii. Gdy zaniósł skórę zwierzęcia, przerażony Eurysteusz schował się w pałacu i zakazał wpuszczania herosa do miasta, a wszystkie sprawy z nim załatwiał za pośrednictwem herolda Kupreusa. Kazał również wytopić wielką beczkę z brązu i wkopać ją w ziemię, aby móc się w niej chować, ilekroć Herakles przebywał w mieście. Z odrzuconego "podarunku" Herakles zrobił sobie odzienie, a głowa bestii służyła mu jako Hydry lernejskiej[edytuj]Herakles i Jolaos walczący z Hydrą lernejskąDrugim zadaniem Heraklesa było zabicie Hydry lernejskiej – zabijającego trującym oddechem i jadem wielkiego węża wodnego o dziewięciu głowach (w innych źródłach hydra miała po 50 lub 100 głów), z czego jedna z nich była nieśmiertelna. Miała ona swoją jamę na rozlewiskach Anymone, niedaleko Lerny w Argolidzie. Dzięki płonącym strzałom heros i jego pomocnik i przyjaciel, bratanek Jolaos, wywabili potwora z jamy. Wstrzymując oddech, za pomocą miecza odcinał głowy potwora (w innych źródłach, Herakles za pomocą maczugi miażdżył głowy bestii), ale na miejscu odrastały kolejne. Na dodatek Hydra oplotła się wokół jednej nogi Heraklesa, a jej "pomocnik", Wielki Rak, za pomocą szczypiec wczepił się w drugą. Wtedy wierny przyjaciel Jolaos zaczął wypalać miejsca ściętych głów, dzięki czemu przestały odrastać. W końcu heros odrąbał wszystkie głowy śmiertelne, a nieśmiertelną obciął i przygniótł wielkim głazem. Następnie rozpruł jej brzuch i w wylewającym się z niego jadzie zamoczył ostrza swych strzał. Wcześniej jednak pozbył się Wielkiego Raka, miażdżąc go maczugą. Hydrę i Raka bogowie przenieśli na nieboskłon, zamieniając ich w gwiazdozbiory (Rak stał się jednym ze znaków zodiaku). Zadanie nie zostało uznane, ponieważ Heraklesowi pomagał bratanek, dlatego heros musiał wykonać dodatkową łani kerynejskiej[edytuj]Schwytanie łani kerynejskiejTrzecim zadaniem było schwytanie i sprowadzenie żywej łani kerynejskiej – bardzo szybkiego zwierzęcia, o rogach ze złota i racicach z brązu; które było poświęcone Artemidzie. Artemis miała podobno takich siedem zaprzężonych w jej rydwanie, ale jedna z nich uciekła. Żyła ona na górze Keryni, na północy Peloponezu. Herakles uganiał się za nią przez cały rok. Dopadł ją w Arkadii (w innych źródłach miało to miejsce w sadach Boreasza lub w krainie Hyperborejczyków – ludów północnych), gdy przeprawiała się przez rzekę Ladon. Zranił ją w nogę, związał i zaniósł na plecach do Myken. Po drodze spotkał Artemidę i jej brata Apollina. Bogini urażona zranieniem jej zwierzęcia już sięgała po łuk, ale Herakles wytłumaczył się rozkazem Eurysteusza. Uspokojona Artemida zażądała, by po pokazaniu łani wypuścił ją na wolność. I tak też dzika erymantejskiego[edytuj]Herakles przynoszący Dzika erymantejskiegoKolejnym (czwartym) zadaniem Heraklesa było schwytanie żywcem dzika erymantejskiego – nadnaturalnej wielkości zwierzęcia siejącego spustoszenie na stokach arkadyjskiej góry Erymantos. Gonił on ludzi, aż umierali z wycieńczenia. Kiedy Herakles dotarł na miejsce, była zima. Wrzaskami wypłoszył zwierzę z legowiska i zagnał je w głęboki śnieg. Gdy ten zmęczony ucieczką ugrzązł w śniegu, Herakles zaplątał go w sieć i na plecach zaniósł do Eurysteusa. Malarze często przedstawiali Heraklesa z zwierzęciem na ramieniu, nachylającego się nad ukrytym w beczce stajni Augiasza[edytuj]Augiasz i Herakles byli jednymi z ArgonautówPiątym zadaniem, jakie zadał Heraklesowi Eurysteusz, było oczyszczenie stajni Augiasza[4] w ciągu jednego dnia, mające na celu upokorzenie herosa. Augiasz był synem Heliosa i dostał od ojca ogromne stado bydła, znane w całej Grecji, lecz nigdy nie zlecił sprzątania swych stajni, obór i owczarni. Augiasz, w zamian za oczyszczenie pomieszczeń dla zwierząt, obiecał Heraklesowi dziesiątą część swojego stada, na co heros wyraził zgodę. Dzięki umiejętnemu wykopaniu systemu rowów Herakles zmienił bieg pobliskiej rzeki (najprawdopodobniej chodziło tu o Alfejos lub Penejos). Obiecanej zapłaty jednak nie otrzymał. Kiedy powrócił do Myken, Eurysteusz nie uznał mu tego zadania, ponieważ zgodził się przyjąć zapłatę (której nie otrzymał). Po skończeniu służby u Eurysteusza Herakles podbił Elidę i zabił Augiasza oraz jego synów, prócz Fyleusa, który stanął po stronie herosa. W podzięce Herakles obsadził go na tronie ptaków stymfalijskich[edytuj]Herakles przepędza ptaki stymfalijskieSzóstym zaś zadaniem Heraklesa było przepędzenie ptaków stymfalijskich, gnieżdżących się w zaroślach na bagnach nad jeziorem Stymfalon w Arkadii. Żywiły się one mięsem ludzkim, miały żelazne dzioby i pióra. Herakles, widząc, że jest ich ogromna ilość, porzucił myśl wystrzelania ich z łuku na ziemi. Wypłoszył je drewnianą kołatką wykonaną przez Hefajstosa, podarowaną przez Atenę. Gdy ptaki wzbiły się w powietrze, większość z nich ustrzelił. Pozostała część poleciała na wyspę Aresa, gdzie zostały później wybite przez byka kreteńskiego[edytuj]Schwytanie Byka KreteńskiegoSchwytanie żywcem byka kreteńskiego było siódmą pracą Heraklesa. Niektórzy twierdzili, że to byk, który porwał Europę (przecząc w ten sposób mitowi, że tym bykiem był Zeus), inni zaś, że to byk podarowany Minosowi, królowi Krety, przez Posejdona. Byk ten miał być złożony w ofierze bogu morza zaraz po wyłonieniu się z morskiej toni, lecz Minos zaniechał tego, dlatego byk uciekł i pustoszył Kretę, tratując pola i sady, paląc wszystko, co napotkał, buchając ogniem ze swych nozdrzy. Obcował z królową Pazyfae, żoną Minosa. Urodziła bykowi potwora zwanego Minotaurem. Herakles popłynął na wyspę i poprosił króla o pomoc w łowach, lecz ten odmówił. Herakles jednak poradził sobie i na grzbiecie zwierzęcia popłynął do Myken. Eurysteusz zatwierdził wykonanie zadania, po czym kazał zwierzę wypuścić. Byk pustoszył teraz okolice Maratonu, dopóki nie zabił go koni Diomedesa[edytuj]Herakles i Klacze DiomedesaÓsmą pracą Heraklesa było schwytanie koni Diomedesa (lub klaczy), króla trackiego plemienia Bistonów, który karmił je ludzkim mięsem. Herakles na czele zastępu ochotników popłynął do Tracji (w innej wersji popłynął tam tylko ze swym ulubieńcem i przyjacielem – Abderosem), odpędził stajennych i pognał klacze ku statkowi. Jednak spostrzegłszy pościg, polecił Abderosowi pilnowanie klaczy, a sam (lub z pozostałymi członkami wyprawy) ruszył naprzeciw Bistonom i pokonał ich w walce. Po powrocie zorientował się, że klacze zjadły Abderosa (w innej wersji zabiły młodzieńca, ciągnąc go po kamieniach, kiedy próbował je powstrzymać przed ucieczką). Opłakując młodzieńca, założył w Tracji miasto Abderę. Niespokojnym klaczom Herakles rzucił na pożarcie ogłuszonego Diomedesa, dzięki czemu je uspokoił i mógł zawieźć na Peloponez. Po pokazaniu ich Kupresowi, wypuścił je niedaleko Olimpu, gdzie zostały zjedzone przez pasa Hipolity[edytuj]Herakles i AmazonkaDziewiątym zadaniem Heraklesa było zdobycie pasa Hipolity – królowej walecznych Amazonek. Pas ten miał dawać Hipolicie nadludzką siłę. W niektórych źródłach można dopatrzeć się podtekstu dotyczącego wojny płci, jakoby zdobycie pasa królowej Amazonek było symbolem pokonania kobiet, które gardziły Herakles przybył do ich królestwa, nad Morzem Czarnym, Hipolita przyjęła go życzliwie, a kiedy ją w sobie rozkochał, obiecała oddać mu pas. Wtedy Hera pod postacią jednej z Amazonek wznieciła bunt przeciwko Heraklesowi. Rozegrała się walka, w której poległa Hipolita. Z jej martwego ciała Herakles zerwał pas i wrócił na Peloponez. W innej wersji mitu Hipolita oddaje Heraklesowi pas, w podzięce za uwolnienie przywódczyni jednego z zastępów Amazonek – na Peloponez, Herakles przybył do Troi ogarniętej zarazą i nawiedzanej przez potwora morskiego – Ketosa. Powodem tych zdarzeń było oszustwo króla trojańskiego, Laomedona, gdyż ten nie zapłacił Apollinowi i Posejdonowi za pomoc przy budowaniu Troi. Jedynym wyjściem było oddanie córki króla, Hezjone na pożarcie potworowi. Nagą i przykutą do skały zastał Herakles przybywając do Troi. Zaoferował królowi uratowanie córki w zamian za jej rękę i nadzwyczajne klacze, należące niegdyś do Trosa, ofiarowane mu przez Zeusa w zamian za Ganimedesa. Po uratowaniu Hezjone, Laomedon ponownie okazał się oszustem i nie zapłacił herosowi. Po zakończeniu służby u Eurysteusa Herakles podbił Troję i zabił Laomedona z trzody Geriona[edytuj]GerionZadaniem dziesiątym było uprowadzenie trzody Geriona (Gerionessa) – potwora, który posiadał trzy głowy, trzy torsy, sześć rąk i jedną parę nóg. Daleko na zachodzie, na wyspie Erytei otoczonej wodami Okeanosa, miał wspaniałe stada czerwonego bydła. Stada były strzeżone przez pasterza Eurytiona i dwugłowego psa Ortosa, syna Echidny i Tyfona. Aby tam dotrzeć, Herakles przemierzył pustynie północnej Afryki, aż dotarł do dzisiejszej Cieśniny Gibraltarskiej i ustawił tam "słupy Heraklesa" (Gibraltar i Ceuta). Z powodu gorąca, sięgnął po łuk i wymierzył w tarcze słoneczną. Zanim wystrzelił, Helios ostrzegł go, by tego nie robił, a gdy skruszony Herakles opuścił łuk, Helios udzielił mu nagrody. Pozwolił mu w swej czaszy, którą podróżuje, po zmierzchu, z zachodu na wschód, dotrzeć na Eryteę i przetransportować stamtąd woły Geriona. Po dotarciu Heraklesa na wyspę, wywęszył go Ortos, ale heros zmiażdżył jego głowy maczugą. Podobnie stało się z Eurytionem, który przybiegł, zaalarmowany szczekaniem psa. Natychmiast po tym zdarzeniu Herakles rozpoczął spędzanie wołów do czaszy Heliosa. Pasterz z sąsiedniego pastwiska, Menojteus, pasący stada Hadesa, powiadomił o tym Geriona, a gdy ten przybiegł bronić swego stada, Herakles zabił go zatrutymi z wołami dopłynął do Tartessos (fenickiej kolonii na Półwyspie Iberyjskim) i tam oddał czaszę Heliosowi. Popędził je przez tereny dzisiejszej Hiszpanii i południowej Francji. Gdy dotarł na północ Włoch, napadli na niego Ligurowie, ale Herakles odpierał ich ataki, dopóki nie skończyły mu się strzały. Wtedy poprosił swego ojca, Zeusa, o pomoc, a ten zesłał na Ligurów deszcz dotarł do miejsca, gdzie później założono Rzym, spotkał potwora Kakusa, syna Hefajstosa. Gdy stwór ten ukradł część wołów i ukrył się w swej jamie pod Palatynem, Herakles wstrząsnął wielką skałą, wyrwał ją i rzucił w rzekę. Sztucznie stworzone fale popędziły wstecz i rozbiły głaz, zasłaniający wejście do groty potwora. Kakus utknął między skałami, a Herakles ciskał w niego czym popadnie. W samoobronie potwór osnuł się dymem, ale herosowi nie przeszkodziło to udusić król Sycylii, Eryks, nie chciał oddać Heraklesowi wołu, który zagubił się i trafił na wyspę. Eryks przegrał trzy razy w zapasach z Heraklesem i został przez niego zabity. Podróż przez Morze Jońskie została uniemożliwiona przez Herę, więc Herakles musiał iść drogą okrężną przez Trację. Kiedy w końcu dotarł do Myken, Eurysteusz złożył woły w ofierze złotych jabłek z ogrodu Hesperyd[edytuj]Herakles i AtlasKolejnym, jedenastym zadaniem było przyniesienie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd – cór wieczoru. Nimfy te o imionach Hespere, Ajgle i Eryteis opiekowały się sadem, w którym rosły drzewa rodzące złote owoce. Był to prezent dla Hery od Gai, z okazji jej zaślubin z Zeusem. Hera, nie ufając nimfom, kazała smokowi Ladonowi, synowi Echidny i Tyfona, strzec ogrodu przed intruzami, jak również przed łakomstwem nimf nie znał położenia ogrodu. Znał je tylko starzec morski, Nereus, który uciekał każdemu, kto chciał go o coś zapytać. Nad rzeką Erydan Herakles schwytał śpiącego starca, związał i nie puszczał, dopóki ten nie powiedział, gdzie znajduje się ogród – daleko na zachodzie. Kiedy wędrował przez Libię, spotkał giganta Antajosa, syna Posejdona i Gai. Nie można było go pokonać, bo gdy tylko dotykał ciała matki – Ziemi, odzyskiwał siły. Herakles pokonał go, podnosząc ku górze i mocno ściskając, aż gigant wyzionął powędrował do Egiptu – na wschód. Panował tam król Busiris, również syn Posejdona. Panował wtedy w Egipcie głód, a nadworny wróżbita, Cypryjczyk Frazjos, przepowiedział, że trzeba złożyć ofiarę Zeusowi ze wszystkich cudzoziemców znajdujących się w Egipcie i z rozkazu Busirisa został stracony jako pierwszy. Kiedy Herakles zawitał do tegoż kraju, pojmano go i zaprowadzono pod ołtarz. Tam zerwał łańcuch i sam zabił na ołtarzu króla i jego Egiptu udał się w stronę Kaukazu. Tam uratował tytana Prometeusza z odwiecznej męki. Następnie skierował się na zachód i na górze Foloe, niedaleko góry Erymantos, spotkał się z dużą grupą centaurów. U dzikiego centaura Folosa otworzył kadź z winem przeznaczonym tylko dla pół ludzi, pół koni. Zbierająca się banda centaurów została pokonana, a niedobitków Herakles ścigał, aż do Maleii, gdzie z łuku zabił uciekinierów i przez przypadek ranił Chirona – jedynego nieśmiertelnego centaura, nauczyciela herosów. W tym momencie nastąpiła zamiana: Chiron oddał nieśmiertelność Prometeuszowi i sam odszedł do Hadesu. Wdzięczny Prometeusz udzielił Heraklesowi cennej rady, aby nie szedł sam do ogrodu Hesperyd, ale umówił się z Atlasem, żeby on tam poszedł, a w zamian Herakles potrzymał przez moment sklepienie niebieskie. Stosując się do tej rady, Herakles zamienił się z Atlasem miejscami. Gdy Atlas wrócił ze złotymi jabłkami, nie chciał z powrotem przyjąć tego wielkiego ciężaru. Herakles posłużył się podstępem i mówiąc Atlasowi, że chce sobie podłożyć poduszkę, uciekł z jabłkami, kiedy tytan wziął niebo znów na swoje barki. Eurysteusz bał się posiadać osobistą własność bogów, oddał je herosowi, a ten Atenie, aby zaniosła je z Cerbera z Tartaru[edytuj]Herakles i CerberDwunastym i ostatnim zadaniem Heraklesa było zejście do podziemi i przyprowadzenie z zaświatów trzygłowego psa – Cerbera. Wcześniej heros udał się do Eluisis, aby oczyścić się ze skazy, związanej z centauromachią. Po obrzędzie oczyszczenia zszedł do Hadesu przez pieczarę na półwyspie Tajnaron. Już na początku spotkał duszę Meduzy, jak również inne "istoty". Zabił więc jednego z wołów i napoił dusze krwią. Znów spotkał się z Menojteusem, pasterzem bydła Hadesa z wyspy Erytea. Tym razem pogruchotał mu żebra, ale nie zabił go, gdyż prosiła o to Persefona, żona pana podziemi. Stając przed Hadesem i Persefoną poprosił ich o możliwość wykonania zadania. Hades zgodził się, pod warunkiem, że Herakles nie użyje żadnej broni. Herakles chwycił mocno bestię i mimo że Cerber chłostał go wężowatym ogonem, wyciągnął go na powierzchnię gdzieś w Argolidzie. Zaprowadził go do Myken, gdzie go wypuścił. Usłyszał wtedy od tchórzliwego Eurysteusza, że wykonał wszystkie zadania i jest wolny. Udał się wtedy do Aten. tylko 6 odpowiedział(a) o 13:01 1. Zabicie lwa był odporny na wszelkie zadane mu ciosy. Strzały odbijały się, miecz zgiął na skórze, maczuga pękła na głowie. Herakles zabił potwoea dusząc go, a z jego skóry, którą mógł przeciąć jedynie jego pazurem zrobił sobie Zabicie hydry miała 9 głów, z czego jedna była nieśmiertelna. Heros wywabił potwora z jamy dzięki płonącym strzałom, a następnie bezskutecznie odcinał kolejne głowy, a na ich miejsach pojawiały się nowe. Jego pomocnik Jolaos wypalał miejsca po ścietych głowach dzięki czemu nie odrastały a nieśmiertelną Herakles odciął i przywalił głazem, po czym rozpruł brzuch i zamoczył w jadzie groty swych Schwytanie łani była zwierzęciem bardzo szybkim, pośiwconym bogini Artemidzie, o rogach ze złota i racicach z brązu. Po długich łowach Herakles złapał ją raniąc w nogę. Obiecał napotkanej Artemidzie, że po pokazaniu jej Eurysteuszowi wypuści ją, co też Schwytanie dzika był nadnaturalnej wielkości zwierzęciem, które zabijało ludzi goniąc je aż do wycieńczenia. Herakles zimą wywabił zwierzęcie ze swojego legowiska i gdy to zakopało się w głębokim śniegu zaplątał go w stajni był synem Heliosa od którego dostał ogromne stado bydła, jednak nigdy nie kazał wyczyścić stajni. Augijasz przystał na propozycję oczyszczenia, więc heros zmieniając bieg rzeki wysprzątał, ze co miał dostać zapłatę. Augijasz nie zapłacił mu, a Eurystoteusz nie uznał ptaków to ptaki zjadające ludzie mięso. Herakles wypłoszył je kołatką wykananą przez Hefajstosa i podarowaną przez Atenę. Gdy ptaki wzbiły się ponda powierzchnie większości ich powystrzelał, a reszta poleciała na wyspę Aresa, gdzie w ostateczności również zostały Schwytanie byka pustoszył wszystko co popadnie. Herakles schwytał go i po okazaniu go Eurystetuszowi wypuścił. Pożniej zabił go koni te były karmione ludzkim mięsem. Heros z grupa ochotników złapał je. Natepnie wypuścił niedaleko Olimpu, gdzie zostały zjedzone przez pasa to pas królowej Amazonek - Hipolity, który dawał jej niezwykłą, nadludzka moc. Heros rozkochał w sobię królową, która obiecała mu oddać pas, jednak wtedy wtrąciła się Hrea pod postacią jednej z Amazonek i wnieciła bunt przeciwko niemu. Podczas wlki zginęła Hipolita, a pas zabrał Uprowadznie trzody posiadał trzy głowy, trzy torsy, sześć rąk i jedną parę nóg. Po dlugiej podrózy i męczącej walce Herakles udusił złotych jabłek z ogrodu podarowała Herze prezent, którym był sad nimf, w któym rosły złote jabłka. Ogród strzegł smok Ladon. Herakles wymusił od starca informacji, gdzie zanjude się ogród i udał się do niego mając po drodze sytuacje takie jak : uratownia Prometeusza. Jabłka zdobył podstępem za radą Prometeusza, który powiedział mu, aby zamienił się z Atlasem i podtrzymał skelpienie niebieskie a on przyniesie mu Sprowadznie Cerbera z to trzygłowy pies pilnujący bram do zaświatów. Heros zszedł do Hadesu i poprosił Persefonę i jej męza o moliwość wykonania zadania. Zgodzili się oni, jeżeli nie uzyje żadnej broni. Herakles wypuścił Cerbera a Eurysteusz powiedział mu, że jest wolny. gabri:) odpowiedział(a) o 15:35 Dwunastym i ostatnim zadaniem Heraklesa było zejście do podziemi i przyprowadzenie z zaświatów trzygłowego psa – Cerbera. Wcześniej heros udał się do Eleusis, aby oczyścić się ze skazy, związanej z centauromachią. Po obrzędzie oczyszczenia zszedł do Hadesu przez pieczarę na półwyspie Tajnaron. Już na początku spotkał duszę Meduzy, jak również inne "istoty". Zabił więc jednego z wołów i napoił dusze krwią. Znów spotkał się z Menojteusem, pasterzem bydła Hadesa z wyspy Erytea. Tym razem pogruchotał mu żebra, ale nie zabił go, gdyż prosiła o to Persefona, żona pana podziemi. Stając przed Hadesem i Persefoną poprosił ich o możliwość wykonania zadania. Hades zgodził się, pod warunkiem, że Herakles nie użyje żadnej broni. Herakles chwycił mocno bestię i mimo że Cerber chłostał go wężowatym ogonem, wyciągnął go na powierzchnię gdzieś w Argolidzie. Zaprowadził go do Myken, gdzie go wypuścił. Usłyszał wtedy od tchórzliwego Eurysteusza, że wykonał wszystkie zadania i jest wolny. Udał się wtedy do Aten. I. Zabicie lwa nemejskiego Chcąc pozbyć się Heraklesa, Eurysteus kazał mu zabić strasznego lwa pustoszącego okolice pobliskiego miasta Nemea. Jako dowód zwycięstwa miał przynieść jego skórę. Bestia ta, tak jak wiele innych potworów, była potomkiem Tyfona, syna Gai zrodzonego by walczyć z bogami Olimpu. Lwa nie mogła zranić żadna broń. II. Zabicie hydry lernejskiej Władca Myken polecił Heraklesowi udać się na bagna w okolicach miasta Lerna, gdzie pożerała ludzi przerażająca hydra. Był to kolejny pomiot Tyfona, gigantyczny wąż o dziewięciu łbach. Wraz z herosem udał się jego bratanek Jolaos, ale nie mógł on pomagać w walce – Eurysteus nakazał Heraklesowi wykonywać prace się o kolejnym zwycięstwie Heraklesa, rozzłoszczony Eurysteus nie wpuścił go do miasta i przez posłańca przekazał następne Schwytanie dzika erymantejskiego Następną pracą Heraklesa miało być złapanie dzika żyjącego niedaleko góry Erymantos. Niszczył on okoliczne pola uprawne, a był tak ogromny i silny, że nikt nie śmiał stawić mu czoła. IV. Schwytanie łani cerynejskiej Kolejnym poleceniem Eurysteusa było złapanie łani żyjącej w pobliżu Ceryni. To przepiękne zwierzę o złotych rogach było poświęcone Artemidzie, dlatego Herakles nie mógł go skrzywdzić. Gdy tylko pokazał ją Eurysteusowi tak jak obiecał artemidzie wypuścił łanie. V. Przepędzenie ptaków stymfalijskichNastępną misją herosa było przepędzenie z bagien w okolicach miasta Stymfalos krwiożerczych ptaków. Monstra te miały skrzydła, dzioby i pazury z metalu, a swymi metalowymi piórami miotały jak strzałami. VI. Oczyszczenie stajni Augiasza Eurysteus był tchórzliwy, ale sprytny. Wpadł na pomysł dania dumnemu herosowi poniżającego zadania. Kazał mu w jeden dzień oczyścić nigdy nie sprzątane stajnie króla Elidy Augiasza, który miał ogromne stada bydła. Jednak Herakles z pokorą przyjął Schwytanie byka kreteńskiego Kolejnym pomysłem Eurysteusa na zgładzenie Heraklesa było wysłanie go na Kretę, aby złapał potężnego byka pustoszącego wyspę. Król liczył, że heros zginie już w drodze, gdy jego statek zaatakują potwory bohater poradził sobie z nimi, rażąc bestie strzałami. VIII. Schwytanie klaczy Diomedesa Zadaniem, którego według Eurysteusa Herakles nie wykona, miało być przywiezienie do Myken żywych klaczy Diomedesa. Nie były to zwykłe konie – biegały szybko jak wiatr, uderzeniami kopyt rozbijały skały, a przede wszystkim żywiły się ludzkim Zdobycie pasa HippolityHerakles musiał udać się teraz nad Morze Czarne, gdzie żyły Amazonki, kobiety – wojowniczki nienawidzące mężczyzn, i odebrać ich królowej Hippolicie pas, podarunek od boga wojny Aresa. Eurysteus liczył, że okrutne wojowniczki od razu zabiją herosa. Herakles zebrał jednak grupę bohaterów, wśród nich Tezeusza, i pożeglował do krainy Amazonek. Ku ich wielkiemu zdziwieniu, Hippolita i jej poddane okazały się przyjacielsko nastawione. X. Przyprowadzenie byków GerionaTym razem Eurysteus wysłał Heraklesa na skraje świata, licząc, że nigdy nie wróci z dalekiej drogi. Kazał mu przyprowadzić stado byków pilnowanych przez potwora Geriona, który miał trzy głowy i trzy pary rąk. Heraklesowi pomóg Bóg śłońca Helios. XI. Zdobycie złotych jabłek Hesperyd Kolejnym zadaniem wymyślonym przez króla Eurysteusa było przyniesienie złotych jabłek rosnących w dalekiej, nieznanej krainie. Opiekowały się nimi nimfy Hesperydy, a strzegł ich stugłowy smok, potomek Tyfona. Żaden śmiertelnik nie znał drogi do tego miejsca. Aby ją poznać heros udał się do morskiego bóstwa Proteusza. Heros wykonał kolejne zadanie i zwycięsko wrócił do Myken. XII. Przyprowadzenie Cerbera Ostatnia, dwunasta praca miała być według króla Myken niewykonalna. Eurysteus wysłał Heraklesa do Hadesu, aby przyprowadził mu żywego Cerbera, strażnika mrocznego królestwa. Cerber był potwornym trzygłowym psem pilnującym, aby dusze zmarłych nie wydostały się z powrotem do świata później jeszcze wielu bohaterskich czynów, a po śmierci został przyjęty na nadzieję że pomogłam :) 1. Zabicie lwa był odporny na wszelkie zadane mu ciosy. Uważasz, że ktoś się myli? lub Przykładowo: jeśli w rodzinie zmarłego X było dwoje dzieci, to wszyscy – wraz z żoną – dziedziczą po 1/3 majątku. Jeśli dzieci było troje, wtedy żona i każde z dzieci dziedziczy po ^{Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 7 długie litery i zaczyna się od litery B Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę potomek króla zwierząt, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Wtorek, 26 Maja 2020 BASTARD Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Bastard Zmętniała odmiana bursztynu Bastard A dziecię króla, ale nie królowej Bastard Album zespołu ”kat” Bękart Bękart królewski Bękart, dziecię podrzucone inne krzyżówka Dawniej dziecko nieślubne potomek króla z nieprawego łoża, bękart Nieślubny potomek króla Potomek króla Pomieszczenie w zoo dla rodziny króla zwierząt Pomieszczenie w zoo przeznaczone dla króla zwierząt i jego rodziny Towarzyszka króla zwierząt, Dziecko króla zwierząt Towarzyszka króla zwierząt, Potomek boga i śmiertelnej matki Potomek bogów z ich związków ze śmiertelnikami Krolewski potomek w hiszpanii Potomek osobników rasy żółtej i czarnej Potomek żeński Potomek z założeniem Potomek w kasynie Potomek dawnych persów, wyznawca zaratusztrianizmu Dziki koń, potomek demeter i posejdona Potomek elfa i człowieka Potomek edonitów, przyjaciel wędrowycza Potomek płci żeńskiej trendująca krzyżówki Tworzą ją ssaki, ptaki i inne zwierzęta 16l mebelek z liczbą w nazwie Niewielki drapieżnik o rudawym futerku i białym brzuchu N20 zelektryzowana cząstka P2 polityczna część brydża D7 skrzywienie w zachowaniu 9l ważne zebranie w watykanie Przyprawa kuchenna ułatwiająca trawienie ciężkich potraw B7 akwarium dla rekinów K17 tłumik lampy O7 aktorzy żyjący dzięki sznurkom Rodzaj kary cielesnej Zarzuca sieci Miasto na lazurowym wybrzeżu,popularny ośrodek turystyczny Trujący środek bojowy znany jako gaz musztardowy} Określenie "potomek Abrahama" posiada 1 hasło. Inne określenia o tym samym znaczeniu to potomek Abrahama i Sary; syn Abrahama; syn Abrahama i Sary; biblijny syn Abrahama; jedyny syn Abrahama i Sary; biblijny syn Abrahama i Sary; jedyny syn biblijnego Abrahama; imię biblijnego syna Abrahama; miał być ofiarą biblijnego Abrahama; biblijny patriarcha, syn Abrahama; patriarcha biblijny, syn zapytał(a) o 20:07 Krzyżówka!!!!! 1. Masowe przemieszczanie się ludności(8 liter) 2. Rozpoczęli falę migracji po odkryciu Ameryki prze Kolumba(9 liter) 3. Na obszarze tej cieśniny znajdował się kiedyś pomost lądowy, umożliwiający zasiedlenie Ameryki przez ludność pochodzenia azjatyckiego(7 liter) 4. Nazwa odnosząca się do Europejczyków zasiedlających Amerykę po jej odkryciu(13 liter) 5. Potomek przedstawiciela rasy białej oraz przedstawiciela razy czarnej(5 liter) 6. Potomek Indianina i przedstawiciela rasy białej(5 liter) 7, Potomek Indianina i przedstawiciela rasy czarnej(6 liter) 8. Człowiek pojmany i zmuszony do pracy wbrew swojej woli(9 liter) 9. rdzenni mieszkańcy obu Ameryk(8 liter) Oczywiście parę haseł znam, ale prosze o uzupełnienie całej krzyżówki dla upewnienia. To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź :) Odpowiedzi 1. migracje 7. zambos Uważasz, że ktoś się myli? lub Źródło: Instagram / @karina_bosak_. Krzysztof Bosak z żoną Kariną - zdjęcie z galerii: Krzysztof Bosak zostanie ojcem. Wraz z żoną Kariną spodziewają się syna.

Andrzej Gołota po latach bardzo udanej kariery sportowej osiedlił się wraz ze swoją żoną Mariolą w Chicago i prowadzi bardzo spokojne życie emerytowanego boksera. Ostatnimi czasy, rąbka tajemnicy na temat życia osobistego medalisty olimpijskiego z Seulu udzieliła jego żona - Mariola, która pokazała zdjęcie ojca z synem. Nie da się ukryć, że Andrzej Junior jest niezwykle podobny do taty. Adam Małysz wkurzył Kamila Stocha. Poszło o to, co skoczek zrobił jego siostrze, było gorąco! Andrzej Gołota prowadzi spokojne życie emerytowanego sportowca. Jego żona pokazuje ich życie prywatne Po tym, jak Gołota skończył karierę sportowca, pozostał w Chicago, z którym związany jest od ponad 30 lat. Sportowiec rzadko udziela wywiadów i nie chce się dzielić tym, co dzieje się w domu i jest w swoim zachowaniu zupełnym przeciwieństwem żony. Pani Mariola Gołota jest bardzo aktywną użytkowniczką Instagrama i chętnie dzieli się zdjęciami z członkami swojej rodziny. Bardzo częstymi bohaterami zdjęć są ojciec i syn - Andrzej i Andrzej Junior. Tym razem, kobieta postawiła pokazać, jak wyglądał dzień ojca w domu byłego sportsmena. Fani z wielkim entuzjazmem przyjęli zdjęcie na Instagramie i zaczęli porównywać ojca i syna. Dopiero po 17 latach wyciekło zdjęcie Mariusza Pudzianowskiego z Kazimierzem Górskim. Nie do wiary, że Pudzian tak wyglądał! Jan Tomaszewski: Jesteśmy skazani na Sousę Andrzej Gołota Junior bardzo podobny do ojca. Fani zachwyceni Zdjęcie, zamieszczone na portalu społecznościowym przez panią Mariolę Gołotę spotkało się z wielkim optymizmem ze strony fanów boksera, którzy wprost nie mogą uwierzyć, na jak przystojnego mężczyznę wyrósł potomek legendy polskich sportów walki. Wśród komentarzy czytamy masę komplementów wystosowanych względem ojca i syna, a także samej pani Marioli. - Widać, że pan Andrzej trzyma formę mimo wieku - napisała jedna z fanek sportowca.

Hasło do krzyżówki „potomek europejskich kolonizatorów” w słowniku szaradzisty. W naszym internetowym leksykonie krzyżówkowym dla wyrażenia potomek europejskich kolonizatorów znajduje się tylko 1 opis do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia dla hasła „ potomek Lista słów najlepiej pasujących do określenia "pierworodny z żoną":SYNSYNOWATHORSTOSUNEKPOTOMEKCÓRKAHERASZARADAIZAAKCÓRECZKAKAINEZAWGRZECHWUJOSTWOOKEANOSEDENSTADŁOONOROZWODNIKCUDZOŁÓSTWO ^{POTOMEK KONIA I OŚLICY - Krzyżówka. Poniżej znaj­duje się li­sta wszys­tkich zna­lezio­nych ha­seł krzy­żów­ko­wych pa­su­ją­cych do szu­ka­nego przez Cie­bie opisu. Aby wy­szu­kać no­we ha­sła użyj wy­szu­ki­war­ki " SZU­KAJ HA­SŁA " po­ni­żej tej listy. potomek konia i oślicy (na 7 lit.)} Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 4 długie litery i zaczyna się od litery C Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę potomek żeński, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Wtorek, 20 Sierpnia 2019 CÓRA Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Córa Koryntu - podejrzana dama Podobna do matki, Pociecha mamy, Podobna do matki, Pociecha mamy, inne krzyżówka Potomek boga i śmiertelnej matki Potomek bogów z ich związków ze śmiertelnikami Krolewski potomek w hiszpanii Potomek osobników rasy żółtej i czarnej Potomek z założeniem Potomek w kasynie Potomek dawnych persów, wyznawca zaratusztrianizmu Dziki koń, potomek demeter i posejdona Potomek elfa i człowieka Potomek edonitów, przyjaciel wędrowycza Potomek płci żeńskiej Potomek konkwistadorów Potomek lewiego, trzeciego syna jakuba, Potomek konkwistadorów, Potomek macieja boryny Męski potomek jednego z bliźniaków Potomek lewiego, trzeciego syna jakuba, Dawniej dziecko nieślubne potomek króla z nieprawego łoża, bękart Dawniej nieślubny potomek królewski Dawniej: nieślubny potomek królewski trendująca krzyżówki Snują sieci i czekają w nich na muchy Wyraz, który trąci myszką Stoi, żebyśmy siedzieli B7 nadzwyczajna wierność religijnym zasadom Dział biologii zajmujący się rozwojem zarodków człowieka 9a do niej don kichot wzdychał 12a łącząca zupka Wzajemne popieranie się w obrębie kliki 7a nader gromadne przybycie Ł7 wytrych w skali makro Cela karna w więzieniu 3a przedstawienie pełne marionetek 16a drucik w pachnącym kielichu N16 do niego zmierzają i czasem trafiają Program nadawany przez radio Panorama dnia 2021-06-06. 4. 1055 rozpoczęć · 1017 zakończeń · 460 rozwiązań. Zakończ. Wciśnij "zakończ", by sprawdzić rozwiązanie. Q W E R T Y U I O P. A S D F G H J K L. Z X C V B N M ←. Ą Ć Ę Ł Ń Ó Ś Ź Ż. Poniższe przykłady dotyczą wyrazów o identycznej pisowni i wymowie, lecz różnym znaczeniu. Warto jednak wiedzieć, że właściwie o homonimii powinno się mówić tylko w przypadku różnego pochodzenia wyrazów mających różne znaczenia. Jeśli natomiast identycznie dziś wyglądające formy o różnym znaczeniu mają wspólne pochodzenie, mamy do czynienia z przypadkiem polisemantyzmu. Ponieważ jednak w tym miejscu nie jest moim celem prezentowanie wywodów etymologicznych i takie rozgraniczenie prowadziłoby tylko do niepotrzebnych komplikacji, ograniczam się wyłącznie do obecnego stanu języka i przyjmuję inną (wyżej podaną) definicję chyba znanymi przykładami homonimów (w takim właśnie, szerokim znaczeniu) są terminy zamek i pokój. Homonimia jest jednak w języku polskim bardzo pospolitym – ariaRzecz. m-os. Aria – członek ludu, który podbił Indie w epoce prehistorycznej (częściej lm Ariowie).Rzecz. ż aria – utwór wokalny będący częścią opery, operetki, ż Atlantyda – mityczny ląd zamieszkany przez doskonałą rasę ludzi, rzekomo zatopiony 10 000 lat m-os. o odm. ż Atlantyda, lm Atlantydzi – mieszkaniec wielkim balu siedziała mała, smutna D lp balu, D lm balów – duża D lp bala, D lm bali – obrobiony pień bez D lp bzu – dziko rosnący krzew lub niskie drzewo z rodziny przewiertniowatych, Sambucus nigra, dziki D lp bzu – niepoprawnie: ozdobny krzew z rodziny oliwkowatych, Syringa vulgaris, poprawnie: – przyimek łączący się z wyrazami w dopełniaczu, wyrażający brak D lm bez (bezów jest błędem) – ciastko z ubitego na pianę białka, zapieczonego z n lp i nm-os. lm przym. boży (od bóg).W lp od brać zaczęła się za boki ż – bractwo, grupa, gromada, ndk – ujmować, chwytać, dk – wytwarzać przerywany dźwięk (o kluczach, o graniu na gitarze itd.).Czas. ndk – nabrzmiewać, puchnąć (np. o nogach).buchnąćCzas. dk – gwałtownie wydzielić coś z siebie lub rozprzestrzenić się w sposób dk – uderzyć, wykonać nagły ruch (potocznie).Czas. dk – ukraść (potocznie).butabuta – zbytnia pewność siebie, hardość, pycha, D lp buta – wierzchnie okrycie stopy lub stopy i kostki, czasem również łydki; istnieją też znaczenia tam trzy dziewczyny, a z nimi i jej – taki, który o odm. przym. – były mąż, były chłopak (potocznie).3 lm nm-os. cz. przeszł. od ci się ci forma C zaimka osobowego ty (forma pełna tobie).Partykuła wzmacniająca, np. w zwrotach masz ci los!, a to ci dopiero!.M lm m-os. zaimka wskazującego [cis]Zob. wyższy o pół tonu od izomeru geometrycznego związku organicznego, w którym wyróżnione atomy lub grupy atomów leżą po tej samej stronie dk cisnąć – rzucić, ndk cisnąć – wywierać nacisk (o parze – na ściany kotła, o obuwiu – na stopy).Czas. ndk cisnąć – gnębić, ciemiężyć (np. o długach).Czas. ndk cisnąć się – pchać się, tłoczyć od lp i lm od czapla – ptak wodny i błotny z rodzaju Ardea lub lm rzecz. m czar – nadzwyczajne zjawisko, zdarzenie przypisywane działaniu sił lp i MBW lm rzecz. ż czara – szerokie, niskie naczynie, używane zwykle do szlachetnych się jak damy (ze znanego dowcipu…).M lm rzecz. ż dama – kobieta wytworna; figura w pewnych lm cz. przyszł. od dać – przekazać coś czas miał – mający pewien wymiar liniowy, rozległy w przestrzeni lub w lm od dług – zaciągnięta – dobraM lp ż przym. dobry – dodatni, pozytywny, życzliwy, szlachetny, właściwy (wiele znaczeń pochodnych).D lp rzecz. n dobro – ideał moralny; dobroć; wartość potrzebna dla rozwoju rzecz. blp dobra – majątek ż o odm. przym. Dobra – nazwa miejscowości, np. koło dk – dostać się z trudem, dojść, dojechać, dk – utrzeć dodatkową dk – wygładzić powierzchnię metalu, spowodować wygładzenie i dopasowanie się powierzchni droga była droga w utrzymaniu. Zob. ż – pas gruntu przeznaczony dla ruchu osób i pojazdów; szlak; trasa; podróż; sposób lp ż przym. drogi – cenny, kosztowny; bliski uczuciowo, m-żyw. drób – ptactwo domowe, jak kury, gęsi, kaczki lp tr. rozk. od drobić – dzielić na drobne części; lp tr. rozk. od drobić – stawiać drobne kroki; lm rzecz. ż dwója – w starej skali ocen: ocena niedostateczna, w nowej: lp tr. rozk. od dwoić – dzielić mechanicznie skóry na dwie warstwy; rzecz. blp dzieje – zdarzenia, wypadki, fakty z życia społeczeństwa lub człowieka; lp cz. ter. czas. ndk dziać – wyrabiać na drutach, szydełkiem lub maszynowo odzież lub materiał z nitek przędzy przez tworzenie oczek i łączenie ich z pionowymi lub poziomymi się – 3 lp cz. ter. czas. ndk dziać się – odbywać się, stawać się, zdarzać się, wpadł w m-nżyw. lub m-żyw. głąb (D lp głąba) – krótka i gruba łodyga roślin m-żyw. lub m-osob. głąb (D lp głąba) – tępak, ż głąb (D lp głębi) – głębokie miejsce, duża odległość od powierzchni (wody) lub od skraju (lasu), dziś raczej tylko w bierniku w głąb, poza tym zastąpione przez lp tr. rozk. czas. ndk gnoić – uprawiać ziemię gnojem; nawozić; powodować gnicie, dopuszczać do gnicia; zanieczyszczać, brudzić; wyniszczać lp rzecz. m-nżyw. gnój – stałe i płynne odchody zwierzęce, podlegające procesom fermentacyjnym, używane do nawożenia gleby; obornik, lp rzecz. m-os. gnój – obelżywe przezwisko stosowane do kogoś leniwego, ślamazarnego, sięgotowaćgraM lp rzecz. ż gra: Zabawa towarzyska lub rozgrywka sportowa prowadzona według pewnych zasad, przedmioty służące do melodii na jakimkolwiek instrumencie muzycznym; postaci utworu scenicznego, występowanie na scenie, w postrzeganych wzrokiem szczegółów tworzących harmonijną całość; mienienie się, migotanie, charakterystycznego głosu przez samca głuszca, cietrzewia, dropia w czasie lp cz. ter. czas. ndk grać, zob. niżejgrab2 lp tr. rozk. czas. ndk grabić – posługiwać się grabiami, wyrównywać grabiami powierzchnię ziemi lub zgarniać siano, zżęte zboże, śmieci lp tr. rozk. czas. ndk grabić – kraść, odbierać siłą; rabować, lp rzecz. m-nżyw. grab – Carpinus, drzewo lub krzew z rodziny lm rzecz. ż graba – potocznie: ręka, – narzędzie CMs lp grabie – potocznie: dłoń, gra, gram (niżej).Bezokol. czas. ndk grać: Brać udział w grach towarzyskich, sportowych lub utwory muzyczne na instrumentach muzycznych: wydawać utwór dramatyczny, dawać przedstawienie, wyświetlać jakąś postać w sztuce teatralnej lub w wyrażaniu się uczuć, stanów duchowych: żywo uzewnętrzniać się, zmieniając odcienie kolor, połysk, wyraz itp.; mienić się, migotać, głuszcach, cietrzewiach, o psach myśliwskich: wydawać charakterystyczny lp tr. rozk. czas. ndk gracić – zaśmiecać np. pokój gratami, niepotrzebnymi grać (wyżej).Rzecz. m-nżyw. – podstawowa jednostka lp cz. ter. czas. ndk o grocie znalezionym w D grotu: Ostrze różnych rodzajów broni drzewcowej: włóczni, kopii, dzidy, lancy oraz odnogi poroża kozła sarny skierowane ku kamieniarskie służące do zbijania nierówności z obrabianej D grota – pierwszy od dołu, największy żagiel na D lm grot – wydrążenie w skale, jaskinia, ich i widzę ich – D (i B) lm zaimka 3. osoby – zaimek dzierżawczy 3 osoby lmidentyfikowaćidzieileIle jest piasku w tym ile?ile – zaimek liczebny pytajny i – Ms lp rzecz. m-nżyw. ił – rodzaj skały tam dojdzie ten jak?Zaimek wprowadzający zdania wtrącone, objaśniające (np. wielkie koty, jak lew czy tygrys).Spójnik łączący w połączeniach jak i, jak również, jak wprowadzający zdanie podrzędne zastępujący gdy, odkąd, wprowadzający wyrażenia wyłączająca (np. nic łatwiejszego jak…).Partykuła wzmacniająca (np. przyjdź jak najprędzej).Element połączeń jak to, jak m-żyw. – ssak z rodziny pustorożców żyjący w Tybecie, Bos – B lp zaimka 3. osoby n ono (np. widzę dziecko – widzę je).je – B lm zaimka 3. osoby nm-os. one (np. widzę dzieci – widzę je).je – 3 lp czas. ndk – forma pełna D (i B) lp zaimka 3. osoby on, ono (obok formy enklitycznej go).jego – zaimek dzierżawczy 3 osoby lp m i – DC lp zaimka 3. osoby – zaimek dzierżawczy 3 osoby lp kadzi w ż kadź (D lp kadzi): duże naczynie w kształcie ściętego stożka;roztwór zredukowanych barwników lp tr. rozk. od kadzić: palić kadzidło;schlebiać koń kary nie uniknie kary. Zob. karze (niżej).MBW lm od lp i MBW lm od o znaczeniu 'czarny' (tylko o maści konia).karzeZob. kary (wyżej), lp rzecz. m-nżyw. kar – kotlina otoczona z 3 stron ścianami skalnymi, ukształtowana przez lp rzecz. ż kara – środek lp cz. ter. czas. karać – wymierzać m-nżyw. lub m-żyw. kasztan, D lp kasztana: Castanea sativa, drzewo z rodziny bukowatych, o owocach jadalnych po upieczeniu lub ugotowaniu;owoc kasztana, maron;potocznie: kasztanowiec, Aesculus hippocastanum, drzewo parkowe z rodziny kasztanowcowatych, o niejadalnych owocach;potocznie: owoc m-żyw. kasztan, D lp kasztana – koń mający sierść koloru owocu m-nżyw. kasztan, D lp kasztana – narośle rogowe na przyśrodkowej stronie kończyny m-nżyw. kasztan, D lp kasztanu – kolor rudawobrązowy (rzadko).kawkaZob. od monedula, ptak z rodziny koło koło płotu n o różnych, pokrewnych znaczeniach (figura geom, część pojazdu, ustawienie grupy ludzi, zrzeszenie itd.).Przyimek – obok, w kop tych kop. Nie kop mnie, kop ziemniaki. Zob. m-żyw. lub m-nżyw. używany potocznie – kopniak, kopnięcie; siła kopnięcia (grającego w piłkę nożną).D lm rzecz. ż kopa – 60 lm rzecz. ż kopa – złożone w stertę siano, zboże, lm rzecz. ż kopa – zaokrąglony wierzchołek lp tr. rozk. od kopać – uderzać coś/kogoś lp tr. rozk. od kopać – wykonywać dziurę (dół, grób, kanał, rów itd.) w ziemi łopatą lub innym lp tr. rozk. od kopać – wydobywać spod ziemi płody lub kopaliny, np. ziemniaki, lp tr. rozk. od kopić – układać siano w (wymawiane [kopja])Zob. odtworzenie oryginału, reprodukcja, drzewcowa długości 3,5 metra z grotem i organizacyjna jazdy rycerskiej w ż kosa: ręczne narzędzie rolnicze do ścinania zboża i trawy; dawniej też broń sieczna (z ostrzem osadzonym na sztorc);nóż wygięty w kształcie półksiężyca, służący do ręcznego usuwania resztek mięsa ze skór futerkowych;wał piaszczysty, łączący się tylko jednym końcem z lądem, oddzielający częściowo zatokę od morza;dawniej długi warkocz (zwykle lm kosy – długie splecione włosy).D lp rzecz. m-żyw. kos – ptak z rodziny drozdów (Turdus merula).M lp ż przym. kosy – skośny, krzywy, nieprosty, pochyły (np. patrzeć kosym okiem).kosztowaćkotZob. m-żyw. kot – udomowiony ssak drapieżny (Felis domestica); ssak z rodziny m-żyw. kot – zając w języku m-nżyw. kot – rodzaj kotwicy, kraj na kraju m-nżyw. – państwo, ojczyzna, kraina, obszar, część składowa niektórych państw m-nżyw. – skraj, brzeg, koniec (archaizm zachowany głównie w zwrocie iść na kraj świata).2 lp tr. rozk. od – kretaKreta – wyspa kreta. Zob. – duża wyspa grecka na Morzu – DB lp rzecz. m-żyw. kret – żyjący w glebie ssak owadożerny, Talpa lm rzecz. m-nżyw. krąg – linia kolistego kształtu; też znaczenia pokrewne (np. krąg kamienny, kulturowy).MBW lm rzecz. m-nżyw. kręg – człon królik (niżej)Rzecz. m-os. (M lm królowie, D królów) – władca koronowany będący głową państwa, też w zn. m-żyw. (M lm króle, D króli) – figura w szachach, m-żyw. (M lm króle, D króli) – królik (potocznie).królikZob. król (wyżej)Rzecz. m-os. (M lm królikowie) – władca plemienia lub małego m-żyw. (M lm króliki) – ssak z rzędu zajęczaków, Oryctolagus cuniculus; skórka z m-żyw. – niepoprawnie zamiast mysikrólik, ptak z rodziny pokrzewek, Regulus lm m-os. cz. przeszłego od lp cz. ter. od kulić (raczej tylko kuli się od kulić się).DCMs lp rzecz. ż lm rzecz. ż kupa – duża liczba, wiele lm rzecz. ż kupa – odchody, lp tr. rozk. od kupić – nabyć za homofony i kurzy (niżej).CMs lp rzecz. ż kura – samica z gatunku Gallus domestica; także o samicach innych lp rzecz. m-żyw. kur: regionalna i dawna nazwa koguta, samca z gatunku Gallus domestica;przedstawiciel gatunku ptaków z rodzaju Gallus, np. kur bankiwa;czerwony kur – pożar;dawniej długi warkocz (zwykle lm kosy – długie splecione włosy);ryba z rodzaju Myoxocephalus, z rodziny lp rzecz. m-nżyw. kur – różyczka (wirusowa choroba dziecięca).MBW lm rzecz. m-nżyw. kurz – pył unoszący się w powietrzu i osiadający na powierzchni lp n i lm nm-os. przym. kurzy (od kura).kurzyZob. kurze (wyżej).Przym. od lp od kurzyć – podnosić tumany lp od kurzyć – palić papierosa (potocznie).laćZob. m-nżyw. – pantofel domowy, papuć, trepek (region.).Czas. ndk – powodować płynięcie płynu, ulewnie padać (o deszczu).Czas. ndk – bić kogoś, lata w gorące lm rzecz. n lato – gorąca pora lm supletywnego rzecz. m-nżyw. rok – okres lp czas. latać – przebywać przestrzeń drogą powietrzną; być w ciągłym ruchu, szybko sięlecileczSpójnik wyrażający przeciwieństwo; lp tr. rozk. od leczyć – dążyć do przywrócenia komuś zdrowia; usuwać lub łagodzić D lm od leczo – rodzaj potrawy węgierskiego pochodzenia (wg słowników: nieodmienne).lejZob. m-nżyw. – przyrząd do zlewania płynów; zagłębienie w podłożu o kształcie takiego m-nżyw. – jednostka monetarna lp tr. rozk. od podpłynął do zwoju lin. Zob. m-żyw. lin – gatunek ryby z rodziny karpiowatych, Tinca lm rzecz. ż lina – rodzaj sznura z włókien roślinnych lub – lokiLoki ma lm rzecz. m-nżyw. – pasmo wijących się włosów; pukiel, – postać z mitologii germańskiej, oszust, być może też demon lub nie wyrażający wymienność albo wyłączanie się; lp tr. rozk. od lubić – znajdować w czymś upodobanie, czuć do kogoś od łapa – noga ssaka lub do łapania zwierząt, wnyki, sidła, do zabijania owadów, lm łasek – ssak z rzędu drapieżnych, łasica, Mustela lm łask – względy, przychylność; wyróżnienie o twardej konsystencji uzyskiwany z tkanki tłuszczowej bydła, cieląt i wydzielina gruczołów łojowych skóry ssaków i człowieka, chroniąca przed utratą wody i lp tr. rozk. od łoić – smarować, powlekać coś łojem (przestarzałe).łukBroń wyrzucająca strzały, składająca się z wygiętego pręta i cięciwy łączącej jego krzywizna wygięta półkolisto; zakrzywiony fragment drogi; część okręgu konstrukcyjny lub dekoracyjny, mający kształt półkola, części elipsy graficzny w postaci wygiętej linii, np. łączący nuty w w narciarstwie powodująca zmianę kierunku jazdyłupieżRzecz. m-nżyw. – choroba skóry polegająca na łuszczeniu się warstw naskórka na owłosionej skórze m-nżyw. – drobniutkie płatki łuszczącego się ż – dawniej: rabunek, m-nżyw. – piąty miesiąc lp tr. rozk. od maić – zdobić zielonymi gałązkami, liśćmi lub – majaRzecz. ż Maja – rzadkie imię żeńskie; imię arkadyjskiej nimfy i lokalnej bogini m-os. Maja – członek ludu mieszkającego w Ameryce Środkowej (częściej lm Majowie).Rzecz. m-os. Maja – w mitologii indyjskiej jeden z dajtiów, budowniczy miasta ż maja – gatunek śródziemnomorskiego kraba z rodzaju ż maja – ułuda, iluzja w filozofii lp od maj – piąty miesiąc majtkiMajtek bez blp majtki – dolna część m-os. majtek – marynarz (M lm m-os. majtkowie lub nm-os. majtki).malowaćmamyD lp i MBW lm rzecz. ż mama – spieszczenie od lm cz. ter. od czas. ndk substancja, rodzaj gęstej mieszaniny do smarowania skóry lub kory drzew o właściwościach zwierzęcia, wolał mat od m-os. – podoficer w armii morskiej, odpowiednik m-nżyw. – sytuacja kończąca grę w m-nżyw. – brak połysku, lm od mata – płat plecionki na podłodze lub na ścianie; miękkie nakrycie podłogi do zawodów matyDostał mata od lp od mat – podoficer w armii morskiej, odpowiednik lp od mat – sytuacja kończąca grę w m-nżyw. mata – płat plecionki na podłodze lub na ścianie; miękkie nakrycie podłogi do zawodów m-nżyw. – drobno pokruszona lub roztarta substancja, np. węgiel; proszek, lp m cz. przeszł. od mieć (zob. niżej).miałkiPrzym. – drobno pokruszony, drobno roztarty, zmielony; – pozbawiony głębszych wartości; ograniczony, – płytki, niegłęboki (regionalizm).MBW lm rzecz. męskiego miałek – zdrobnienie od miał (zob. wyżej).miećZob. homofony, mieli i czas. ndk mieć, ma – posiadać (obok licznych innych znaczeń).2 lp tr. rozk. czas. ndk mieść, miecie – rzucać czymś drobnym, miałkim, sypkim (książkowe).2 lp tr. rozk. czas. ndk mieść, miecie – zgarniać, zmiatać coś z jakiejś powierzchni (książkowe).mieli3 lm m-os. cz. przeszłego od lp cz. ter. od minieTo wkrótce minie, poznaję po minie. Czy za minę kupię minę? Zob. i CMs lp rzecz. mina – wyraz i CMs lp rzecz. mina – ładunek materiału i CMs lp rzecz. mina – jednostka masy, potem moneta, używana w starożytności (Babilon, Grecja).1. i 3 lp cz. przyszł. od minąć – upłynąć, przejść obok, kończyć misie są trzy pluszowe misie. Zob. lm rzecz. m-żyw. miś – zdrobnienie od niedźwiedź; zabawka wyobrażająca lm rzecz. m-nżyw. miś – tkanina futropodobna; okrycie z takiej lp rzecz. ż misa – duża miska; coś, co przypomina miskę (np. forma terenu).mleczSonchus, roślina zielna z rodziny złożonych (Asteraceae).Niepoprawnie: Taraxacum, mniszek, roślina z rodziny złożonych (Asteraceae).Limfa płynąca z obszaru jelit, bogata w samców płynna zawartość jelit powstała w procesie trawienia pokarmu, mleczko pokarmowemną, mnieFormy fleksyjne zaimka 1 lp ja – DCBMs mnie, N 3 lm i lp (oni mną, on mnie) cz. ter. czas. ndk miąć – n morze – wielki, wyodrębniony akwen lp rzecz. mora – czas potrzebny do wymówienia sylaby lp dawnego rzecz. m-nżyw. mór – śmiertelna choroba, lm rzecz. ż mość – dawny tytuł grzecznościowy (zob. niżej).MsW lp rzecz. n-żyw. most – budowla służąca do przeprowadzania drogi komunikacyjnej nad przeszkodą ż, dawny tytuł grzecznościowy (skrót od miłość).2 lp tr. rozkaz. czas. ndk mościć – wykładać, wyściełać czymś; lp cz. ter. od oznaczająca przypuszczenie lub uprzejmą – muMu (ndm.) – nazwa kontynentu, który jakoby istniał niegdyś na obszarze obecnego forma C lp zaimka 3 m i n (on, ono); forma pełna jemu, po przyimku muł wszedł w m-żyw. muł (D lp muła) – potomek oślego ogiera i końskiej m-nżyw. muł (D lp mułu) – osad na dnie lub brzegu zbiornika wodnego lub mus to zmuszający do działania, konieczność działania, przymus, przecieru owocowego, często z dodatkiem cukru, piany z białek lub środków lm m-os. cz. przeszłego od lp cz. ter. od m-nżyw. – samolot m-osob. – pilot samolotu myśliwskiego; przenośnie: polujące zwierzę lub od myć – usuwać brud za pomocą n myto – opłata za przejazd przez most, groblę, rogatkę (dawniej).nabuzowaćnachodzićnaczepiaćnadawaćCzas. dk nadawać – dając wielokrotnie dać czegoś ndk nadawać – ofiarować, przyznawać coś komuś (np. ziemię).Czas. ndk nadawać – powodować, aby coś nabrało jakichś cech (nadawać kształt, wygląd itd.).Czas. ndk nadawać – przekazywać przesyłkę w urzędzie pocztowym celem jej dostarczenia ndk nadawać – przekazywać informacje przy pomocy fal radiowych ndk nadawać – polecić coś komuś (potocznie: nadawać robotę).Czas. ndk nadawać – mówić dużo; nadawać na kogoś – obgadywać ndk nadawać się – być odpowiednim, należy opiekować się jak się należy. Zob. niżej ndk należeć do kogoś – być czyjąś ndk należeć do kogoś – być czyimś partnerem (mężem, żoną).Czas. ndk należeć do kogoś – być prawem, zadaniem jakiejś osoby, stanowić czyjś przywilej lub obowiązek (to należy do twoich zadań).Czas. ndk należeć do czegoś – być czegoś częścią, członkiem (organizacji), być jednym z wielu (np. ludzi o jakichś cechach).Czas. nieosobowy należy, należało, należałoby – trzeba, powinno się, nieosobowy należy się – trzeba zapłacić (należy się X zł).Czas. nieosobowy należy się – stanowi dług, powinność, prawo (należy mu się odpoczynek).Czas. dk należeć się, należy się (do woli) – długo leżeć, wyleżeć frazie jak się należy – należycie, w sposób właściwy, jak wyżej od przym. należyty – właściwy, odpowiedni, jak lm czas. ndk należeć (zob. wyżej).napadaćnapastowaćnapaśćRzecz. ż – atak, zwykle gwałtowny lub dk napaść, napadnie, napadł – gwałtownie uderzyć, nagle dk napaść, napasie, napasł – dać (zwierzętom) paszy, nakarmić (bydło).napójRzecz. m-nżyw. – płyn przeznaczony do lp tr. rozk. czas. dk napoić – dać komuś lub czemuś napić się do przecząca (także opisywana jako dopowiedzenie, wykrzyknik, równoważnik zdania).Forma B lp zaimka ono używana po przyimku (np. troszczę się o nie = o dziecko).Forma B lm zaimka one używana po przyimku (np. troszczę się o nie = o dzieci).niebieskiBędący w szóstym kolorze tęczy, błękitny, modry, lazurowy (np. niebieskie oczy, morze).Dotyczący nieba jako pozornego sklepienia dookoła Ziemi (np. ciało, sklepienie niebieskie).Dotyczący nieba jako wyobrażanego miejsca pobytu Boga, bogów (np. królestwo niebieskie).niedźwiedziD lm rzecz. m-żyw. niedźwiedź – ssak z rodziny niedźwiedzi – należący do niedźwiedzia, charakterystyczny dla oznaczający, że coś jest późniejsze niż to, o czym mowa w zdaniu poprzednim lub następnym, NMs lp zaimków on, C lm zaimków oni, one używana po przyimkach (np. przeciwko nim).obchodzićoddali3 lm m-os. cz. przeszłego od lp cz. przyszłego od dk odpaść, odpadnie, odpadł – oderwać się od miejsca przyczepienia; zostać w tyle, wycofać dk odpaść, odpasie, odpasł – utuczyć, odkarmić, lm rzecz. m-nżyw. okrąg – rodzaj krzywej, linia kolistego kształtu (także znaczenia pokrewne).MBW lm rzecz. m-nżyw. okręg – część kraju stanowiąca jednostkę administracyjną, wyborczą, dk opaść, opadnie, opadł – osunąć się z góry w dół, obniżyć się, osłabnąć; osaczyć, dk opaść, opasie, opasł – ż orka – czynność związana z uprawą ż orka – Orcinus orca, ssak z rodziny lp rzecz. m-os. lub m-żyw. ork (M lm orkowie, orki) – istota mityczna z literatury Hasło do krzyżówki „małżonek” w słowniku szaradzisty. W naszym słowniku szaradzisty dla słowa małżonek znajdują się łącznie 62 opisy do krzyżówki. Definicje te zostały podzielone na 6 różnych grup znaczeniowych. Lista słów najlepiej pasujących do określenia "potomek dziedzica":SUKCESORLATOROŚLNASTĘPCASYNINFANTPRAWNUKDZIECKOARYSTOKRATAWNUKWIELMOŻAUCZEŃPANOLIGARCHAMOŻNOWŁADCAMAGNATKONTYNUATORPANICZKREOLMETYSMULAT Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów. 19 Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady. 20 Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły 7.

Przez całe życie walczył za ojczyznę. Najpierw z bolszewikami jako młody chłopak, potem z Niemcami w czasie II wojny światowej, w kampanii wrześniowej oraz Powstaniu Warszawskim. Był oficerem armii Andersa. Nie poddał się również po wojnie, po 1945 r. walczył z sowietami, bo marzył o wolnej Polsce. Potomek patriotów Urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu, w Karelii w północno-zachodniej Rosji, dokąd jego rodzina została przesiedlona w ramach represji za udział w powstaniu styczniowym. Od 1918 r. Pilecki służył jako kawalerzysta w Wojsku Polskim. Był obrońcą Ostrej Bramy w Wilnie, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r., a w sierpniu w szeregach 211 pułku ułanów wziął udział w słynnej Bitwie Warszawskiej. Po zawarciu pokoju z bolszewikami w 1921. został zdemobilizowany. Wojsko Polskie upomniało się o niego w sierpniu 1939 r. W kampanii wrześniowej dowodził plutonem kawalerii. Po zaciekłych walkach 22 września 1939 r. dywizja została rozbita. Pilecki nie złożył jednak broni, wraz ze swoimi ułanami prowadził walkę partyzancką, którą ostatecznie zakończył 17 października 1939 r. i przeszedł do konspiracji. Czytaj także: SUPER HISTORIA: Medycyna w służbie śmierci W konspiracji W okupowanej przez Niemców stolicy, jeszcze w 1939. współtworzył Tajną Armię Polską (TAP). Zadaniem Pileckiego było nadzorowanie i zakładanie sieci tajnych skrytek na dokumenty, podziemną bibułę oraz broń palną, jedną z nich założył we własnym mieszkaniu. Na początku 1940 r., gestapo aresztowało kilku żołnierzy TAP i osadziło w obozie koncentracyjnym Auschwitz. Liczba osadzonych tam osób ciągle rosła, a informacje o zbrodniczych działaniach Niemców przerażały. W strukturach TAP pojawił się wówczas pomysł przeprowadzenia działań wywiadowczych na terenie obozu. Do wypełnienia tej misji zgłosił się ppor. Witold Pilecki. Przyjął nową tożsamość i jako Tomasz Serafiński, 19 września 1940 r. dał się schwytać podczas łapanki na warszawskim Żoliborzu. W konsekwencji tego zdarzenia Pilecki wraz z 1705 osobami został wywieziony do obozu. W piekle Auschwitz Za drutami znalazł się w nocy z 20 na 21 września. Otrzymał numer obozowy 4859. Mimo nieludzkich warunków, głodu, chorób i ciągłego niebezpieczeństwa Pilecki w tym „piekle na ziemi” od razu zajął się organizowaniem konspiracji. Wtedy to właśnie powstał Związek Organizacji Wojskowej (ZOW). Więźniowie, głównie byli żołnierze, tworzyli tzw. piątki. Każda taka grupa rozbudowywała swoją siatkę konspiracyjną, nie wiedząc nic o istnieniu innych „piątek”. Był to oryginalny pomysł Pileckiego, który chciał wyzwolić obóz siłami więźniów, przy wsparciu Armii Krajowej. Rotmistrz przekazywał też meldunki i raporty, które ujawniły prawdę o obozie zagłady, opracował też pierwsze raporty o ludobójstwie w Auschwitz. Przesyłane były przez pralnicze komando do dowództwa AK i dalej, na Zachód do polskich władz emigracyjnych, a za ich pośrednictwem docierały do rządów USA i Wielkiej Brytanii. Pierwsza taka nota dotarła do Warszawy już w październiku 1940 r. Meldunki o sytuacji w obozie przekazywane były także do głównej kwatery AK przez uciekinierów z obozu. Czytaj także: Super Historia. Kulmhof - wzorcowa fabryka śmierci Ucieczka z obozu Gdy wiosną 1943 r. Niemcy zaczęli rozpracowywać organizacje konspiracyjne w obozie i gdy w ręce oprawców wpadało coraz więcej członków obozowego ruchu oporu, Pilecki zdecydował się na brawurową ucieczkę. W nocy z 26 na 27 kwietnia, razem z dwoma współwięźniami wydostał się przez obozową piekarnię, która znajdowała się poza drutami kolczastymi. Udało im się dotrzeć do Nowego Wiśnicza. Tu Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego, i tu sporządził pierwszy raport o piekle Auschwitz, który został przekazany do Londynu. Następnie Serafiński skontaktował go z oddziałami AK, którym przedstawił plan oswobodzenia obozu KL Auschwitz. Nie zyskał on jednak akceptacji dowództwa, które uznało, że Niemcy są za silni. Pod bronią Pilecki wrócił do Warszawy i włączył się w pracę konspiracyjną w Kedywie AK. Brał udział w Powstaniu Warszawskim. Początkowo walczył jako szeregowy żołnierz, później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II. Broniony przez niego teren zyskał nazwę „Reduta Witolda" i był jedną z najdłużej bronionych redut powstańczych. Po upadku Powstania trafił do oflagu w Murnau. Po wyzwoleniu obozu przez wojska amerykańskie znalazł się we Włoszech, gdzie został oficerem II Korpusu gen. Władysława Andersa. To właśnie w Italii powstał kolejny, najobszerniejszy raport o doświadczeniach z obozu zagłady. Do dzisiaj „raporty Pileckiego” są jednym z głównych źródeł na temat Holokaustu i działań Niemców w obozie koncentracyjnym. „Oświęcim to była igraszka” W październiku 1945. Pilecki wrócił do Polski i rozpoczął działalność w podziemiu antykomunistycznym. Zorganizował siatkę wywiadowczą, zbierał informacje o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK więzionych w obozach NKWD i deportowanych do ZSRS. Prowadził również wywiad w MBP, MON i MSZ. Wszystkie raporty trafiały do sztabu II Korpusu Polskiego we Włoszech. W 1946 r. otrzymał rozkaz gen. Władysława Andersa, aby natychmiast wyjechał na Zachód, gdyż grozi mu aresztowanie. Nie wyjechał, a pętla wokół niego zaciskała się coraz bardziej. Dla komunistycznych władz stał się bardzo niewygodnym obywatelem, zbyt wiele o nich wiedział. W maju 1947 r. Pilecki został aresztowany przez funkcjonariuszy UB. Proces rotmistrza rozpoczął się 3 marca 1948 r. i jak wiele innych w tym czasie, był farsą. Nie były nią niestety nieludzkie wręcz metody przesłuchań prowadzone od momentu jego zatrzymania. Były one prawdziwą torturą, o czym świadczą słowa Pileckiego wypowiedziane w trakcie ostatniego, jak się później okazało, widzenia z żoną, wyznał jej: „Ja już nie mogę dłużej żyć. Oświęcim to była igraszka”. 15 marca 1948 r. oskarżony o szpiegostwo został skazany na karę śmierci. 25 maja 1948 r. wyrok wykonano. Rehabilitacja Do 1989 r. zasługi Witolda Pileckiego nie były powszechnie znane. Reżim komunistyczny uważał go za zdrajcę. Dopiero w 1990 r. Sąd Najwyższy unieważnił wyrok w sprawie Rotmistrza. Pięć lat później został on odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W roku 2006 prezydent Lech Kaczyński przyznał pośmiertnie rtm. Pileckiemu Order Orła Białego, a w 2013 r. minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak awansował go do stopnia pułkownika.

IylC.